மறக்கப்படும் பக்தி பாடல்கள்

எண்பதுகளில் என் காலையை நிறைத்த அந்த பக்திப்பாடல்கள் எண்ணிலடங்காதவை. தாத்தாவும் பாட்டியும் அன்றாடம் சேர்ந்து ரசிக்கும் நிகழ்ச்சிகள் அந்த பக்திப் பாடல்களிலிருந்து தான் ஆரம்பமாகும். மாநிலச் செய்திகள், திரை இசை என்று பின்பு அவர்களின் அந்த பட்டியல் நீளும். டி.எம்.எஸ், ஜானகி, சுசிலா, நாகூர் ஹனிஃபா, எஸ்.பி.பி, ஜேசுதாஸ் என அன்றைய தேதியில் சினிமாவில் பிரபலமாகயிருந்த அனைத்து பிண்ணனி பாடகர்களும் பாடகிகளும் பக்திப் பாடல்களிலும் கவனம் செலுத்தினர். அது மட்டுமில்லாமல் எம்.எஸ்.வி போன்ற பெரிய இசையமைப்பாளர்களுக்கும் பக்திப்பாடல்களில் நாட்டம் இருந்தது. "மண்ணானாலும் திருச்செந்தூரில் மண்ணாவேன்", "ஆயர்பாடி மாளிகையில்", "கேளுங்கள் தரப்படும் தட்டுங்கள் திறக்கப்படும்", "செல்லாத்தா செல்ல மாரியாத்தா" என இசையின் நீளத்தையும் அகலத்தையும் தொட்டுப் பார்த்து வந்த பக்திப் பாடல்கள் பல.

ஒருவேளை எண்பதுகளில் நான் என் இளமைப் பருவத்தில் இருந்ததனால் தான் இந்த நினைவுகள் என்னை அதிகம் பாதித்திருக்கின்றனவோ என நான் அடிக்கடி நினைப்பதுண்டு. ஆனால் கொஞ்சம் ஆழ்ந்து சிந்தித்து பார்த்ததில் அது தவறென்பது எனக்குப் புரிந்தது. பாடல்களின் தரம் தான் குறைந்துள்ளது, அதுவும் பக்திப்பாடல்களின் தரம் முற்றிலுமாக மறைந்து விட்டது என்ற நிதர்சனம் மட்டுமே இறுதியில் நிலைக்கிறது. அந்த காலகட்டங்களில் அன்று உலகைக் காணும் ஒவ்வொரு கொழிக்குஞ்சின் மீதும் சூரிய கதிர்கள் பட்டதோ இல்லையோ கண்டிப்பாக நாகூர் ஹனிஃபாவும், டி.எம்.எஸ்ஸும் அவற்றின் காதுகளில் இசையால் ரீங்காரமிட்டிருப்பார்கள். ஆல் இந்தியா ரேடியோவும் ஒவ்வொரு வீட்டின் காலைப் பொழுதையும் இசையாலும் கருத்துக்களாலும் நிறைத்து வந்தது.

இன்று நிலைமை தலைகீழ். "கும்பிடப் போன தெய்வம் குறுக்கே வந்ததம்மா" தான் இன்றைய தேதியில் எனக்குத் தெரிந்த மிக அற்புதமான பக்திப்பாடல் எங்கே போய்கொண்டிருக்கிறோம்? வித்தாயசங்களையும் தொழில்நுட்பத்தையும் வரவேற்பது எவ்வளவு முக்கியமோ அதே சமயம் கலைகளையும் மற்ற நல்ல விஷயங்களையும் பாதுகாப்பதும் அவ்வளவு முக்கியம். இசை இன்றைய தேதியில் கலையாகப் பார்க்கப்படுவதில்லை. திரையிசையில் கவனம் செலுத்தும் எந்த இசையமைப்பாளரும் எம்.எஸ்.வி போல ஒரு "கிருஷ்ண கானத்தை" வழங்க முன்வருவதில்லை. காரணம் இசை என்பது இப்பொழுது வியாபாரமாகி விட்டது. "கொஞ்ச நேரம் கொஞ்ச நேரம்", "ஐயங்காரு வீட்டு அழகை"யும் தான் இன்றைய தேதியில் இசையமைப்பாளர்கள் விரும்புகிறார்கள். ஒரு "மருதமலை மாமணியே முருகய்யாவும்", "கணபதியே வருவாய்"யையும் இனியும் இவர்களிடமிருந்து எதிர்பார்க்க முடியாது. இளையராஜாவைத் தவிர்த்து மார்க்கெட்டில் இருக்கும் எந்த இசையமைப்பாளரும் கிரியேட்டிவ் ஸ்பிரிச்சுவல் இசையை வழங்க முன்வருவதாக தெரியவில்லை. அதனாலேயே இளையராஜா என்னும் ஆளுமை இன்னும் பல வீடுகளில் நிரம்பி வழிகிறது.

உலகில் எந்த வானொலியிலும் எந்த அலைவரிசையிலும் கேட்கமுடியாது இன்னிசையைப் பக்திப்பாடல்களில் வழங்கியவர்கள் தமிழர்கள். அந்த காலம் மலையேறி விட்டதாகவே தோன்றுகிறது. மக்களின் ரசனை மாறிவிட்டதோ என்ற எண்ணமும் எனக்கு வருவதுண்டு ஆனால் அது தவறென்பதையும் புரிந்து கொண்டேன். இன்னும் பல வீடுகளில் சீர்காழி கோவிந்தராஜனும், ஜேசுதாஸ்ஸும் பாடிக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். சமீபத்தில் அதிகம் வரவேற்கப்பட்ட பக்திப்பாடல்கள் என்று பார்த்தால் எஸ்.பி.பியின் "நமச்சிவாய"வையும், சுதா ரகுனாதனின் "தியான லிங்க"த்தையும் குறிப்பிடலாம். மற்றவை எல்லாம் ஏதோ ஒரு தனிமனித முயற்சியாகவோ அல்லது தானும் மார்க்கட்டில் இருக்கிறேன் என நிரூபிப்பதற்க்காகவோ செய்யப்பட்ட முயற்சிகளாகத்தான் தெரிகின்றன. அவை வெற்றி பெறாததற்கு அவற்றின் தரமே காரணம். திறமையான இசை வல்லுநர்களிருந்தும் இது பக்திப்பாடல்களின் தரம் குறைந்த வருத்தப்படக்கூடிய விஷமே.