திருமதி. எமிமா பால்துரை

இன்று காலை திரு. தென்கச்சி கோ.சுவாமிநாதன் "இந்த நாள் இனிய நாளில்" ஒரு கதை சொன்னார். ஒரு ஊரில் ஒரு பணக்கார வியாபாரி இருந்தான். தானியங்களையும் நவரத்தினங்களையும் விற்பதே அவனது தொழில். அவன் பொதி சுமப்பதற்காக இரண்டு கோவேரிக் கழுதைகளை வைத்திருந்தான். ஒரு நாள் பொருட்களை விற்பதற்காக அருகிலிருக்கும் நகரத்திற்கு சென்றான். அப்பொழுது தானியங்கள் அடங்கிய மூட்டையை ஒரு கழுதை மேலும் நவரத்தினங்கள் அடங்கிய மூட்டையை இன்னொரு கழுதை மேலும் ஏற்றினான். நவரத்தின மூட்டையை ஏற்றிய கழுதை தானியங்கள் ஏற்றிய கழுதையை ஒரு ஏளனப் பார்வை பார்த்துவிட்டு, நான் தான் பெரியவன் அதனால் தான் முதலாளி நவரத்தின மூட்டையை என் மேல் ஏற்றினார் என்று கூறியதாம். (மூட்டையில் நவரத்தினம் இருப்பது கழுதைக்கு எப்படி தெரிந்தது என்றெல்லாம் அறிவார்ந்த கேள்விகளைக் கேட்கக்கூடாது... கதை சொன்னா அனுபவிக்கணும் ஆராயக்கூடாது). தானியங்களை ஏற்றிய கழுதையும் பதிலேதும் பேசாமல் வந்ததாம்.

நகரத்தைச் சென்றடைய ஒரு காட்டைக் கடக்க வேண்டும். வழக்கம் போல திருடன் அவர்களை வழிமறிக்கிறான். இரண்டு கழுதைகளும் ஓட ஆரம்பிக்கின்றன. திருடன் முதலில் தானியங்கள் சுமந்து வந்த கழுதையை பிடித்து மூட்டையை அவிழ்த்து பார்க்கிறான். வெறும் தானியங்கள் இருப்பதைக் கண்டு அடுத்த கழுதையை விரட்டுகிறான். அது ஓடுகிறது. கத்தியை வீசுகிறான் கத்தி குறி தவறாமல் கழுதையின் காலில் சொருகுகிறது. நவரத்தின மூட்டையை எடுத்துக்கொண்டு திருடன் தப்பியோடி விடுகிறான். இப்பொழுது தானியங்களைச் சுமந்து வந்த கழுதை கேட்கிறது "இப்ப என்ன சொல்றீங்க? இப்ப என்ன சொல்றீங்க?". நவரத்தினங்களை சுமந்த கழுதை உண்மையை புரிந்து கொண்டதாய் சொல்கிறது "நாம் இருவரும் கோவேரிக் கழுதைகளே. இதில் உயர்வு தாழ்வென்பது கிடையாது". இதே போல் தான் மனிதனின் நிலைமையும். (மனிதனும் கழுதையும் ஒண்ணான்னு கோபப்படாதீர்கள்.) உயர்வு தாழ்வென்பது அவன் எவ்வளவு தூரம் மனிதனாக இருக்கிறான் மனிதத்துடன் இருக்கிறான் என்பதைப் பொருத்தே நிர்ணயிக்கப்பட வேண்டும்.

(This paragraph is meant only for தமிழ்மணம் audience) தமிழ்மணத்தில் நட்சத்திர வாரத்தில் நிறைய பேர் நிறைய நல்ல விஷயங்களை எழுதியிருக்கிறார்கள். ஆனால் மனிதருக்கும் மனிதத்துக்கும் அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்து, உறவுகளுக்கான அந்த பாச முடிச்சுகளை வாழ்வியல் சம்பவங்களை வைத்து இளவஞ்சி எழுதியது போல வேறு யாரும் எழுதியிருக்க முடியாது. மதி அவர்களால் பிரத்யேகமாக பாராட்டப்பட்ட ஒரு நட்சத்திர பதிவர் இளவஞ்சி. இதனால் இவரைப் போல எழுத வேண்டும் என்று ஆசை ஏற்படுவது இயற்கையே. இந்த பதிவு முழுவதுமாக இளவஞ்சியின் பதிவுகளால் தூண்டப்பெற்றதனால் வந்ததே. (எழுத்து திருட்டுக்கு இப்பொழுதெல்லாம் தூண்டுதல் என்ற வார்த்தை தான் பொருத்தமாகயிருக்கிறது)

விவரம் தெரிந்து அழும் அழுகை மூன்று விஷயங்களுக்காக வரலாம். ஒன்று, பாசமானவர்களைப் பிரிய நேரும் பொழுது. இரண்டாவது அளவற்ற ஆனந்தம் அடையும் பொழுது, மற்றொன்று சுயநலம், ஈகோ இறந்து மனிதம் தலை தூக்கும் பொழுது. இதில் மூன்றாவது அழுகை வரும் பொழுது மனதில் ஒரு பெரிய நம்பிக்கையும் தெளிவும் வந்து போகும். அதற்கு ஈடாக என்ன வேண்டுமானாலும் இழக்கலாம் என்று தோன்றும். திரு.இளையராஜாவின் சென்னை இசையரங்கு நிகழ்ச்சியில் திரு.பார்த்திபன் சொன்னார் "சந்தோஷம் உச்ச கட்டத்தை அடையும் பொழுது செத்து விடலாம் என்று தோன்றும்". அப்படித்தான் இதுவும். சுயநலம் இறந்து மனிதம் பிறக்கும் பொழுது செத்து விடலாம் என்று தோன்றும். ஒன்றுமில்லை செய்த தவறுக்கு உடனேயே மன்னிப்பு மட்டும் கேட்டுப் பாருங்கள் இதன் அர்த்தமும் அதிலிருக்கும் ஆனந்தமும் புரியும். (நன்றாக இருந்தது என்பதற்காக தவறுகளாக செய்து கொண்டே போகக் கூடாது...). இந்த மாதிரியான அழுகை மன்னிப்பு கோரும் பொழுதில் மட்டுமல்ல, பிறருக்காக எந்தவித எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் வருத்தப்படும் பொழுதும் வரும். அன்பே சிவம் படத்தில் திரு.கமல் சொல்ற மாதிரி "தெரியாத ஒரு பையனுக்காக வருத்தப்படும் மனசிருக்கே அதான் கடவுள்". அப்பொழுது நாம் மனித நிலையிலிருந்து கடவுள் நிலைக்கு உயர்ந்து விடுகிறோம். பார்த்தீங்களா..!!!. மனிதன் மனிதனாக வாழ்ந்தாலே போதும். அவன் கடவுளாகி விடுகிறான்.

போன பத்தியில் சொன்னது விவரம் தெரிந்து அழுவது. விவரம் தெரியாமல் அழுவது சிறு குழந்தைகளின் முரண்டு. எதாவது வேண்டும் என்று அழுவார்கள். சில சமயம் பக்கத்திலிருக்கும் யாரேனும் அழுதாலும் அழுது விடுவார்கள். இதற்கு காரணம் அவர்களுக்கு துக்கமும் இருப்பதில்லை வெட்கமும் இருப்பதில்லை. அதனால் அழுகை என்பது அவர்களுக்கு எளிதாகிவிடுகிறது. அப்படி விவரம் தெரியாத வயதில் விவரம் தெரிந்து நான் அழுதது எனக்கு ஞாபகமிருக்கிறது. (அப்பாடா இதற்கா இவ்வளவு பீடிகை .... விஷயத்துக்கு வந்துட்டான் என்று நிறைய பேர் பெருமூச்சு விடுகிறீர்கள் போல....). எல்.கே.ஜி படிக்கும் பொழுது எனக்கு பாடம் எடுத்தவர் திருமதி.எமிமா பால்துரை. எல்லோரும் ஒரு கட்டத்தில் யாரேனும் ஒரு டீச்சரையாவது மனதில் பதிய வைத்து விடுவர். நம்ம இயக்குனர் சேரனுக்கு ஞாபகத்திலிருப்பவர் முதல் வகுப்பெடுத்த மல்லிகா டீச்சர் (பாடலாசிரியர் யாரென்று தெரியவில்லை...) எனக்கு எல்.கே.ஜி, ஒண்ணாப்பு, மூன்றாம் வகுப்பு என மூன்று வருடங்கள் பாடம் எடுத்தவர் தான் எமிமா பால்துரை.

நான் ஆறாம் வகுப்பு வரை படித்தது கோவில்பட்டியிலுள்ள எஸ்.டி.ஏ பள்ளியில். அதில் திரு பால்துரை அவர்களும், திருமதி எமிமா பால்துரை அவர்களும் பல காலங்களாக வேலை பார்த்து வந்தனர். சிறு பள்ளிகளில் ஒரே ஆசிரியர் மூன்று நான்கு வகுப்புகளைக் கவனித்துக் கொள்வார். அப்படித்தான் திருமதி எமிமாவும் எனக்கு மூன்று ஆண்டுகள் பாடம் எடுத்தார். ஒரு நாளில் அப்பொழுதெல்லாம் ஒரு பத்து மணிநேரம் நான் அவர்களுடன் தான் இருப்பேன். பள்ளி ஆரம்பமாகும் முன்பே அவர்கள் வீட்டிற்கு சென்று விடுவேன் பள்ளி முடிந்து அவர்களுடனே அவர்கள் வீட்டிற்கு சென்று விடுவேன். என்னைத் தொல்லையாக நினைக்காமல் என்மேல் பாசம் வைத்த இரண்டாம் தாய் என்றே அவர்களைச் சொல்லலாம். நான் முதல் வகுப்பு படிக்கும் பொழுது அவர் பேறு கால விடுமுறையில் சென்றார். இரண்டு மாதங்கள் அதனால் அவர்கள் பள்ளி வரவில்லை. அப்பொழுதெல்லாம் அப்பாவுடன் வாரத்திற்கு மூன்று முறையேனும் அவர்களைப் பார்க்க சென்று விடுவேன். அவர்களுக்கு அது பத்தாவது மாதம். அறுவை சிகிச்சை மூலம் தான் குழந்தை பிறக்கும் என்று சொல்லி விட்டார்கள். அந்த நாளும் வந்தது. என் அம்மாவும் அவர்களின் உதவிக்காக அன்று விடுமுறை எடுத்திருந்தார்கள். நானும் என் அம்மாவும் ஆஸ்பத்திரிக்கு சென்றோம். சொன்னபடி அறுவை சிகிச்சையும்முடிந்தது. ஆனால் குழந்தை இறந்தே பிறந்தது. இந்த விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்ட எமிமா அழுததைப் பார்த்து நானும் மூன்று மணி நேரம் அழுதேன். விவரம் தெரியாத வயதில் நான் அழுதது இன்றளவும் எனக்கு ஞாபகமிருக்கிறது. மிக அருகில் நான் பார்த்த முதல் பிணம் அந்த குழந்தையினுடையது தான். ஒன்று மட்டும் உறுதியாக சொல்ல முடியும் அன்று நான் அழுதது எமிமா மேடம் அழுதார்களே என்பதற்காக அல்ல. அந்த அழுகை எதனால் வந்தது என்பதும் எனக்கு இன்று வரை தெளிவாகவில்லை. விவரம் தெரியாத வயதில் அன்று அழுதது போல் விவரம் தெரிந்து என்றைக்குமே அப்படி அழுததாகவும் எனக்கு ஞாபகமில்லை.

எமிமா மேடத்தைப் பார்த்து கிட்டதட்ட பத்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. சமீபத்தில் ஊருக்கு சென்று வந்த பொழுது எமிமா மேடம் எப்படியிருக்காங்கன்னு அம்மா கிட்ட கேட்டேன். திரு. பால்துரை சக்கரை வியாதியால் இறந்து விட்டதாகவும் எமிமா மேடம் அவர்களின் சொந்த ஊருக்கு சென்று விட்டதாகவும் அம்மா சொன்னார்கள். இப்பொழுது வேலூரில் இருப்பதாக கேள்வி. என்றேனும் மறுபடியும் அவர்களைப் பார்த்தால் கேட்க வேண்டும் "என்னைத் தெரிகிறதா மேடம் என்று?". ஒருவேளை அன்று திரும்பவும் அழலாம் அதே பழைய அழுகையை.

படம்: நன்றி கூகிள்