மழைக்காதல்

அந்த மழைநாளின் 
மின்னலின் வெளிச்சத்தில்
மழையின் விரல்களின் நடுவே தான் 
உன்னைப் பார்த்தேன்.

உன்னைக் காணாமல்
மின்னல் என்னும் விக்கலுடன்
அழுகிறது வானம்
தூறலைப் பெருமழையாக மாற்றி.
சீக்கிரம் வெளியே வா!

பாதணிகளின்றி நடந்து செல்கிறாய் நீ
கால்தடங்களாகவும் கொலுசொலிகளாகவும்
உடன் வருகிறது காதல்.

மழையில் நீட்டியபடி உள்ளங்கை நனைக்கிறாய்
கைகளில் நெளியும் ரேகைகளென
காதலும் நனைந்து கோண்டிருக்கிறது.

உன்னைப் பார்த்தபடி 
வானில் நடக்கும் மேகங்கள்
வழிமாறி மோதுகின்றன
மழையென தம் காதலுதிர்த்து.

அடிக்கடி கண்சிமிட்டுகிறாய் நீ
அதில் துவங்கும் மின்னலுடன்
பொழியும் மழைநீர் தான் 
என்னை நனைக்கிறது.

உன்மீது காதல் கொண்ட 
மர இலைகள் 
நீ வந்த பின்பு தூவுகின்றன
சேமித்து வைத்த மழைத்துளிகளை!

உன் பாதம் தொட்ட மழைத்துளி
பரிகசிக்கிறது உன் தலையில் முடிந்த
மழைத்துளியைப் பார்த்து!
உன்னைக் கடந்த தொலைவிற்காக

எல்லாவற்றையும் கண்டு
கண்மை கரைசல் நீங்கலாக
உன்னைக் கரைத்துப் பார்த்து முடியாமல் 
விழுந்து கொண்டிருக்கிறது மழைநீர்!

நான் நீயாய்

எப்பொழுதோ
கவனம்
என்ற சொல்தாங்கிய
கடிதத்தில்
அக்கறையாய் இருந்தேன்

நேற்று எதிர்பார்ப்பின்
துகள்கள் பதுங்கிய
சாலையில்
மின்விளக்கின் ஆறுதலாய்

பின்
இறுதி வடிவமென்று
காதணி அலைதலிலும்
கைக்குட்டை ஈரத்திலும்
வெறுப்பாய்

எப்பொழுதேனும்
பின்புறம் தெரியாத
மேகத்தின்
அக்கறை தெரியாத
கடற்காலத்தில்
நான் நீயாய்.

கதவு

பிரிவின் சட்டங்களைக் கொண்ட
கதவொன்று வீட்டிலிருக்கிறது
நீ நான் என்பவர்களுக்கெல்லாம்
அடைத்துக் கொள்ளும் கதவு

எல்லைகள் இல்லையென்றறிந்து
தேடித் திறக்கையில்
’தள்ளு’, ’இழு’ என்னும்
ஒட்டிகள் இல்லாமல்
ஒருபக்கமாகவே
திறந்து கொள்ளும் கதவு

தொலைதூரக் கவிதைகள்

இரவின் துளிகள் வழியும்
நினைவின் சட்டங்களில்
உன் அசைவுகளின்
பலுக்கல்களாக சேர்ந்திருக்கின்றன
சொற்கள்

வரி உருப்பெறும்
ஒவ்வொரு முறையும்
உன் அசைவுகளின்
வாசிப்புகளிலும்
உன் அருகாமையின்
வடிவங்களிலும்
தங்களைத் தாங்களே
திருத்திக்கொண்டு
தீர்ந்து போகின்ற
சொற்கள்

மலட்டு முயற்சிகளில்
தூர்ந்து போய்
தொலைதூரக் கவிதைகளை
மட்டுமே
எழுதிப்போகின்றன
உன் அசைவுகளின்
பலுக்கல்களாக சேர்ந்திருக்கும்
சொற்கள்

பத்து பத்து

ஏக்கப் பார்வையுடன் கூடிய
பதற்ற அசைவுகளுடன்
பிரிவின் கணங்கள் பொருந்திய
வார்த்தைத் தெறிப்புக்களை
இருவருக்கான இடைவெளியெங்கும்
இட்டுச் செல்கிறாய் நீ

விழித்திரை விலகும்
காட்சிகளின் இழப்பு
தீர்க்கவியலா புதிரொன்றை
ஒப்புமைக்கான தலையசைவாகவும்
வியப்பு, இயலாமை, புரிதலுக்கான
உதடு குவிப்புகளாகவும்
நீட்டித்துச் செல்கிறது

கணங்களைக் கைப்பற்ற
முடியாத கடிகாரமொன்று
பத்து பத்திலேயே
நின்று கொண்டிருக்கிறது.

ஒரு கண்ணீர்த்துளியும்

பொய்சொன்ன பொழுதுகளின்
உறுத்தும் நீட்சிக்காய்
ஒரு கண்ணீர்த்துளியும்
பொய்யாகவே பிறந்து விடுகிறது

நனைதல்

துணைக்கரம் பிடித்து
கால் நனைத்திருக்கிறேன்
மணல் சேகரிப்பின்
புறக்கணிப்பிற்கு
அரைக்கால் சட்டையைத்
தீர்வாக்கியிருக்கிறேன்
கால் நனைத்தவரை
ஈரம் மட்டுமே
மீண்டிருந்தது.
வளர்ச்சி விகிதங்களால்
நீந்தத் தெரியுமென்பதால்
முழுவதும் நனையலாம்.
ஆனாலும்
கடலின் ஆழமும்
நீரின் உவர்ப்பும்
உவப்பானதாயில்லை.

யாருமற்ற

உனக்கான யாருமற்ற
பொழுதுகளில் என்னை
நிரப்பி பயணிக்கிறேன்
தனிமை துடைத்து
மௌன வெளிகளைப்
பங்கிட்டுக் கொண்டாலும்
உன்னுலகத்தின் யாதுமாக
விழையும் முயற்சிகளில்
தோற்று யாருமற்ற
ஒருவனாகவே திரும்புகிறேன்.

புகைப்படப் பெண்

முந்தானைத் தூசியைத்
தட்டி விட்டேன்
புருவ வளைவினைத்
தடவிப் பார்த்தேன்
எனக்குத் தெரியும்
இடைவரை இறங்கிய
பார்வையில் காமமில்லை
அவளுக்கும் தெரிந்திருக்க வேண்டும்
புகைப்படப் பெண்
சிரித்துக்கொண்டேயிருந்தாள்.