காகிதங்களில் கவிதை

கற்பனையைக் கசக்கி
கவிதை எழுத நினைக்கையில்
கண்ணீர் சிந்தும் காகிதமும்
ஓர் அழகிய கவிதை தான்

கவிதை எழுதும் முயற்சிகளின்
தோல்விகளில் கிழித்து எறியப்பட்டு
சிதறிக் கிடக்கும் காகிதங்களும்
ஓர் அழகிய கவிதை தான்

எழுதிய கவிதைகள்
சிந்தாமலிருக்க மடித்து அவற்றை
எடுத்து செல்லும் காகிதங்களும்
ஓர் அழகிய கவிதை தான்

கொடுத்தனுப்பிய காதல் கவிதை
கிழிக்கப் படுகையில்
எழுதிய கவிதை துண்டானாலும்
தாங்கிய கவிதை இரண்டாகும்

இப்படியாக சாலைகளில்
குப்பைகளில் புத்தகங்களில்
எண்ணற்ற கவிதைகள்
காகிதங்களாய்

முடியவில்லை - கவிதை

சுண்டல் விற்கும் சிறுவனின்
சூறாவளி சுறுசுறுப்பு

கரையில் ஒதுங்கும்
அரிய வலம்புரி சங்கு

மிதித்தாலும் மீண்டும் தீண்டும்
காலடி அலைகள்

தூரத்தில் கேட்கும்
கோயிலின் மணியோசை

காதினில் தேன்பாய்ச்சும்
மீனவரின் ஏலேலோ

சொல்லாமல் வருடிப்போகும்
மாலைக் காற்று

சில ஜோடிகள் விட்டுச்செல்லும்
காலடிச் சுவடுகள்

மணற்பூவில் ஊறியெழும்
வண்டெனும் நண்டு

எதையும் ரசிக்கமுடியவில்லை
அருகில் என்னவள் !

Cricket Joke - the captain

Tendulkar had just left to bat, when a phone call came for him. The receiver replied 'He is gone for batting, could you please call after some time'. When Ganguly went to bat, a phone call came. The same receiver replied 'Ganguly has just gone out to bat, he will be back in a minute.. please hold on...'

*******
Audience: "Sourav - please wake up"
Sourav : I need a phone call for that too :-)

பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே

எனக்கு நீண்ட நாளாய் ஒரு சந்தேகம். ஏன் எல்லோருக்கும் கடந்த கால ஞாபகங்கள் முக்கியமாக பள்ளிப் பருவ ஞாபகங்கள் மட்டும் மிகுந்த இன்பம் தருவதாய் இருக்கிறது. நிகழ்காலத்தில் ஒரு பெரிய செல்வந்தராய் இருப்பினும், அவர்களுக்கு கடந்த காலம் தான் இலைப் பசுமையாய் தெரிகிறது. பில்கேட்ஸ் முதல் நம்மூர் பிச்சைக்காரன் வரை (அது எப்படி உங்களுக்கு தெரியும் என்று கேட்காதீர்கள்) யாரை கேட்டாலும் இதையே வழிமொழிகின்றனர். ஏன்?

பள்ளிப் பருவத்தில் நாம் தாய் தந்தையரின் நிழலில் இருந்து வாழ்க்கையை அனுபவித்ததாலா? கவலைகள் நம்மைக் காட்டிலும் அவர்களை அதிகமாக பாதித்தது என்பதாலா? அல்லது நமது பிரச்சனைகள் ஒவ்வொன்றுக்கும் கண்டிப்பாக ஒரு தீர்வு யாரோ ஒருவரால் காணப்படும் என்ற நம்பிக்கையினாலா? இப்படி எண்ணற்றக் கேள்விகள் போர் அம்புகளாய் பாய்ந்தாலும் இவை யாவும் இலக்கினை அடைந்ததாய் எனக்கு தெரியவில்லை. அதாவது எனக்கு சரியான விடையை தெரியப்படுத்தவில்லை.

விடை கிடைக்காதவரை விடப்போவதில்லை என்ற உந்துதலுடன் தேடலானேன். ஆனால் நிதர்சனத்தையும் உண்மையையும் என்னால் தனி ஆளாக சரியாக உணரமுடியவில்லை. ஆதலால் மற்றவரின் அபிப்பிரயாங்களையும் கேட்கலானேன். அதிலும் எனக்கு வெற்றி கிடைப்பதாகத் தெரியவில்லை. என்னால் ஒரு சரியான முடிவுக்கு இன்றுவரை வர முடியவில்லை. விவாதிக்கப் படுவது பள்ளிப் பருவத்தைப் பற்றியது என்பதால் சில பள்ளி செல்லும் தம்பிகளைக் (நண்பர்களைக்) கேட்டேன். உங்களுக்கு இந்த வாழ்க்கை திருப்தி அளிக்கிறதா? அவர்கள் வரையில் அந்தக் கேள்வி மிகப்பெரியது என்றே நினைக்கிறேன். ஆதலால் அங்கும் எனக்கு சரியான விடை கிடைக்கவில்லை.

இறுதியாக என்னை நானே கேட்டு, எனக்கு தோன்றியவற்றை இங்கு விடையாக இடுகிறேன். முதலாவதாக அறிவு, மனிதனை உயர்திணை ஆக்கிய உயர் திணை. பள்ளிப் பருவத்தில் அறிவு உள்வாங்கப் படுகிறது. வளர்ந்த பிறகு அது சோதனைக்கு ஆட்படுத்தப் படுகிறது, அதில் தோல்வி நேர்கையில் கோபம் வருகிறது. தோல்வி அடையும் இடத்தில் கோபம் என்பது இயல்பு. இக்கோபங்களே மனிதனின் ஆற்றாமைக்கு காரணமாகின்றன. சோதிக்கப் படுவதை மனிதன் விரும்பவில்லை. பில்கேட்ஸ் முதல் பிச்சைக்காரன் வரை, வெற்றியைப் பெறவும் அதை தக்க வைக்கும் சோதனைகளிலேயே வாழ்க்கையைச் செலவிட வேண்டியிருக்கிறது. மனிதன் எப்பொழுதெல்லாம் தமது ஆறாவதறிவாகிய பகுத்தறிவின் சோதனையை எதிர்கொள்கிறானோ அப்பொழுதெல்லாம் அவன் நடைமுறையை வெறுக்கிறான். ஆதலால் பகுத்தறிவின் தொடக்ககாலம் (பள்ளிப் பருவம்) அவனுக்கு இனிமை தருவதாய் இருக்கிறது.

இரண்டாவது ஆசை, புத்தன் வழியில் யோசித்து பார்த்தால் முதல் பதிலிலும் ஒரு வகை ஆசை இருக்கிறது. இருந்தாலும் மனிதனுக்கு அறிவு என்பது பிறப்பியல்பு என்பதால் ஆசை எனக்கு இரண்டாவதாகிறது. மனிதனுக்கு ஆசை என்பது பகுத்தறிவின் பயனால் தான் வருகிறது. ஆனால் ஒருமுறை மனிதன் ஆசைப் பட ஆரம்பித்து விட்டால் அவனால் அதன் இயக்கத்தைத் தடுத்து நிறுத்த முடிவதில்லை. இதுவே அவனது ஆசைகள் நிறைவேறிய காலமாகிய பள்ளிப் பருவத்தில் அவனது கவனத்தை திசைதிருப்புகிறது. அது அவனுக்கு இனிமை தருவதாகிறது.

எனக்கு தோன்றியவரை இவை இரண்டும் விடையாக கிடைத்திருக்கின்றன. முழுவதுமாக உடன்பட முடியாவிட்டாலும் ஒரு எண்பது சதவிகிதம் என் கேள்விகளுக்கு விடை கிடைத்திருக்கவே செய்கிறது. உங்கள் கருத்துக்களையும் தெரியப் படுத்தவும்.

புதுக்கவிதை உணர்வுகள்

நேற்று ஒரு ஆழ்ந்த யோசனை. எப்படி என்னாலும் கவிதை எழுத முடிகிறது? மிகப் பிரபலமாக இல்லாவிட்டாலும், என்னைத் தெரிந்தவரால் ஒரு கவிஞன் என்று அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளேன். எப்படி இது சாத்தியமாயிற்று?. கண்டிப்பாக எனக்கு யாப்பிலக்கணமும் மரபிலக்கணமும் இம்மியளவும் தெரியாது. கம்பனையும், இளங்கோவையும் அதிகமாய் வாசித்ததில்லை. வள்ளுவனும் எனக்கு பள்ளிப் புத்தகங்கள் வரையிலேயே பழக்கம். மாணிக்கவாசகரையும் ஆண்டாளையும் கோயிலுக்கு செல்லும் போது துணைக்கு மட்டுமே அழைத்துச் சென்றுள்ளேன். அப்படி இருந்தும் எப்படி இப்படி?

நான் எழுதும் கவிதைகளுக்கு புதுக்கவிதை என்று பெயர், என்பது தெரியவந்தது. இது சரியா? எல்லோராலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட ஒன்றா? இதைத் தொடரலாமா? இதற்கான வரையறை என்ன? என்று படிபடிப்படியான கேள்விகள். விடைகளும் சாதகமாகவே தோன்றின. ஆனால் ஒரு பத்துக் கவிதைகளை எழுதியதுமே, இந்த முயற்சி நினைத்த அளவிற்கு எளிதான ஒன்று அல்ல என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன். அதனால் மரபுக்கவிதையின் ஆதாரங்களை தேடலானேன். சமீபத்தில் தூர்தர்ஷன் ஒரு கவனக நிகழ்ச்சியினை ஒளிபரப்பியது. அதில் சென்னைக் கல்லூரி மாணவர் ஒருவர் மரபுக்கவிதை இயற்றுவதை ஒரு கவனகமாக செய்தார். பயிற்சியும் புலமையும் இருந்தால் மரபுக்கவிதைகள் எழுதுவதில் எந்த சிரமும் இருக்காது என்ற உண்மையும் விளங்கியது.

ஆனால் புதுக்கவிதை எழுதுவதில் மிகுந்த சிரமம் இருக்கிறது. கவிஞன் கற்பனைக் கற்பூரத்தைப் பற்ற வைக்க வேண்டும், ஆனால் அதற்கு தீக்குச்சியைத் துணைக்கு அழைக்கக்கூடாது. சொற்சிக்கனம் என்பது புதுக்கவிதையில் நீக்க முடியாத அங்கம். கற்பனை என்பது புதுக்கவிதையின் ஆதாரம். இப்படி புதுக்கவிதைக்குத் தேவையான தகுதிகள் அதிகம். இதை எல்லாவற்றையும் விட, வாசிப்பவனின் நாடித் துடிப்பை, கவிஞன் துல்லியமாக அறிந்து வைத்திருக்க வேண்டும். மனிதன் தமக்கு கிடைக்கும் சிறிய கால அவகாசங்களில், அவசரமாக வாழ்க்கையை வாழ்ந்து விட துடிக்கிறான். சுயவளர்ச்சி அதில் அவனுக்கு தலையாய கவலையாகிவிடுகிறது. இந்தச் சூழ்நிலையில் அவனுக்கு கவிதையினைக் கொண்டு செல்ல வேண்டுமாயின், அக்கவிதைகள் நெற்றிப் பொட்டில் குண்டு துளைக்க வேண்டும், நடைமுறை வாழ்க்கையின் கண்ணாடியாக வேண்டும். இப்படி புதுக்கவிதை எழுதுபவனின் கடமை கடினமானது. இதில் எதையும் அவனால் விடுக்க முடியாது.

இப்படி தேர்ந்த வித்தையை பலர் இக்காலத்தில் மிக இலகுவாக கையாளூகின்றனர். இது தான் ஆச்சரியப்பட வைக்கிறது. புதுக்கவிதை எழுதுபவரின் எண்ணிக்கையும் அதிகரித்து வருகிறது. இதற்கு காரணம் அதன் எளிமையும், சமூகவியலோடு அதற்கு இருக்கும் நெருங்கிய தொடர்பும்தான். பாரதிதான் புதுக்கவிதையின் தந்தை என்று போற்றப் படுகிறான். அவனைப்பற்றி எழுத எனக்கு தகுதி கிடையாது. ஆனால் என்னைக் கவர்ந்த தற்கால கவிஞர் மூவர் மேத்தா, அப்துல் ரகுமான் & வைரமுத்து. சொற்களையும் தங்கள் கற்பனையையும் இவர்கள்கையாளும் விதம் அற்புதம்.

மரக்கொலையை பற்றி மேத்தா இவ்வாறு எழுதுகிறான்
"இலைச் சிறகுகள் இருந்து மரமாகிய
உங்களால் பறக்க முடியவில்லையே - ஏன்
வேர்களே உங்களுக்கு விலங்காகி விட்டனவா?"

புன்னைகையைப் பற்றியும் கண்ணீரைப் பற்றியும் அப்துல் ரகுமான் பின்வருமாறு கூறுகிறான்
"புன்னகை இதழ்களின் கண்ணீர்
கண்ணீர் கண்களின் புன்னகை"

வைரமுத்து
"எந்தன் பாடல் கேட்டு இடி இன்று கைதட்டும்
தடையொன்றுமில்லை மழை வந்து கேட்கட்டும்"
என்கிறான்.

கற்பனையையும் சொல்வளத்தையும் தாண்டி இவர்களுக்கு புதுக்கவிதையின் நோக்கம் தெளிவாக புரிந்திருக்கிறது என்றே நான் உணர்கிறேன். இப்படியாக கவிஞர்கள் கற்பனையை முதலீடாக வைத்துக் கொண்டு வாசிப்பவனை சொற்களால் விலைக்கு வாங்குகிறார்கள். புதுக்கவிதை கண்டிப்பாக படைப்பாளிகளை வெளிக்கொணர்கிறது. உணர்வுகளும் படைப்புகளாகின்றன.

Inzamam - the silent disaster

Inzamam, playing in his 100th Test match, wanted to count his runs as well. Inspite of losing two early wickets, Pakistan managed a spirited hark back thanks to Inzy. Inzamam the fourth pakistani player to play 100 tests, carried off the pakistan score with great pace. Younis khan, having received scoldings for his carefree play in the final day of the kolkata test, supported Inzy well. As Inzy was hitting the ball like anything, Younis maintained a slow pace. Both complemented each other very well.

Ganguly, ostensible to be calm couldn't remain so. It looked like, Kumble is targeted by Inzamam, that too in his homeground. Both of them never looked to perish. India made some surprising dodges but everything was put off by the pakistani batsman. At tea, Pakistani were close to 200 for the loss of two wickets. After tea, everyone thought that one or two wickets can be fetched which also was turned down. Inzamam, raised his striking rate and Younis also joined the party. Both started to strike the ball. Runs started to come freely.

Inzamam reached his 150 sparing little more than 200 balls. Meanwhile Younis reached his 100. Then the job was not that much difficult for them. They carried their bat till the close of the first day's play. Pakistani were 323/2 at the close of play. With healthy runrate, the pressure is now on India. If Pakistanis score another 200 odd runs and let India bat in, the task will be insurmountable. Indians have to toil a lot if they have to save this match from now on. Batting second in Bangalore is always a problem for most of the teams. So this test had already turned in favour of Pakistan unless until Indians sparkle out.

As the one day series chases the test series, if Pakistanis emerge out successfully in this Bangalore test, their confidence level will be in its peak. Hats off to Inzamam for his timely captain's knock. He, as quoted by Geoffrey is certainly a "silent disaster". Anyhow, the current circumstances are clearly forecasting a good cricket weather, ofcourse without any rain drops :-)

ஒரு மிரிண்டா இரண்டு ஸ்டிரா

நேற்று கடைவீதியில் சில பொருட்கள் வாங்க சென்றேன். அப்பொழுது இரண்டு இளவட்டங்கள் (கண்டிப்பாக காதலர்கள்தான்) ஒரு மிரிண்டாவை வாங்கிக் கொண்டு அருகிலிருந்த பூங்காவில் சென்று அமர்ந்து கொண்டனர். நமக்கு வாய்க்காதது அடுத்தவனுக்கு வாய்த்தால் நமக்குத் தான் பொறுக்காதே, நானும் உடனே ஒரு லிம்காவை வாங்கிக் கொண்டு அவர்கள் பார்க்க முடியாத ஒரு இடத்தில் அமர்ந்து கொண்டு அவர்களை நோட்டம் விட்டேன். (திட்டாதீங்க.. அரசியல்ல இதெல்லாம் சகஜம் தானே).

இருவரும் ஆளுக்கொரு ஸ்டிரா வைத்திருந்தனர். வழக்கம் போல் இருவரும் மிரிண்டாவைப் பருக ஆரம்பித்தனர். தலையை தெரியாமல் (தெரிஞ்சே கூட இருக்கலாம்) மோதிக் கொள்வதும். கொம்பு முளைக்கக் கூடாதென்று மறுபடி மோதிக் கொள்வதும், வழக்கமான காதல் காட்சி. மிரிண்டாவின் அளவு மட்டும் ஆமை வேகத்தில் குறைந்து கொண்டிருந்தது. சொல்லும் படியாக அவர்களுக்குள் வேறொன்றும் நடக்கவில்லை.

ஆனால் நமக்குத் தான் கண் சும்மாயிருக்காதே. ஒரு 360 டிகிரி உட்கார்ந்தவாறே சுற்ற விட்டேன். சற்றுத் தொலைவில் ஒரு தம்பதியினர். இந்த தடவையும் மிரிண்டா, ஆனால் ஒரே ஸ்டிரா. மிரிண்டாவின் அளவை வைத்து பார்த்தால் அவர்களும் அப்பொழுது தான் வந்திருக்க வேண்டும். கணவன் மிரிண்டாவை ஒரு சிப் உறிஞ்சி விட்டு மனைவியிடம் தருகிறான். மனைவி யதேச்சையாக ஸ்டிராவினை கையில் எடுத்து விட்டு வெறுமனே குடிக்கப் போகிறாள். கணவன் தடுக்கிறான், ஸ்டிரா மூலம் குடிக்கச் சொல்கிறான். இருவருக்கும் இடையில் புன்னகை பரிமாற்றம் (காதல் பரிமாற்றம் என்று கூட வைத்துக் கொள்ளலாம்). மிரிண்டாவை குடித்து முடித்து விட்டு இருவரும் (தம்பதியினர்) நடக்க ஆரம்பித்தனர்.

மீண்டும் நான் அந்தக் காதலர்கள் பக்கம் திரும்பினேன், (ஓசியில ரெண்டு சினிமா கேட்குதான்னு நீங்க முனங்கிறது எனக்கு புரியுது) மிரிண்டா இன்னும் மிச்சமிருந்தது. மீண்டும் தலை மோதல், புன்னகை. கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தேன், திருமணம் முடிந்த பின்பு காதல் செய்வதில் பக்குவம் இருந்தது, புரிதலும் இருந்தது. திருமணத்திற்கு முன்பு இருக்கும் காதலில் காதல் மட்டும் தான் இருக்கிறது, நிதர்சனம், சுயநினைவு எல்லாம் மறைக்கப் பட்டு விடுகிறது.
***************

இந்நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்த பிறகு ஒரு ஹைக்கூ ஞாபகத்திற்கு வந்தது
திருமணத்திற்கு முன் -
ஒரு மிரிண்டா இரண்டு ஸ்டிரா
காதல் அல்ல காசில்லாமை

திருமணத்திற்குப் பின் -
ஒரு லிம்கா ஒரே ஸ்டிரா
காதல் மட்டுமல்ல காவியம்

ஆந்திராவும் சுய உதவிக்குழுக்களும்

சமீபத்தில் ஆந்திர அரசு, சுயஉதவிக்குழுக்கள் மாநில அரசிடமிருந்து பெற்ற கடனுக்கு செலுத்தும் வட்டித் தொகையை மானியப்படுத்துவதாக அறிவித்தது. இதன் மூலம் எப்பொழுது வட்டித்தொகை (ஒன்பது சதவிகித வட்டி) செலுத்தப்படுகிறதோ அப்பொழுது அந்தத் தொகையிலிருந்து ஆறு சதவிகிதத்தை செலுத்துபவரிடமே திருப்பித் தர மசோதா நிறைவேற்றப்பட்டது. கொஞ்ச நாளிலேயே மேலும் ஒரு மாற்றம் செய்யத் தயாராகிறது. இம்மாற்றத்தின் மூலம் வட்டி செலுத்துபவர் நேரடியாக மூன்று சதவிகித வட்டியைச் செலுத்தினால் போதும். இதன் மூலம் ஏற்படும் வருவாய் இழப்பினை அரசு மானியமாக ஏற்று ஈடுகட்டும்.

இந்த மசோதா பெறும் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளது. இதன் மூலம் அரசு ஒரு சாரருக்கு மிகப்பெரிய சலுகைகளைத் தருவதாக சிலர் போராட்டத்திலும் குதித்துள்ளனர். உண்மை நிலையை ஆராய்ந்தால், அது ஒரு விதமாக இருக்கிறது. இந்த மசோதா மூலம் சுய உதவிக்குழுக்கள் ஒரு ஆயிரம் ரூபாய்க்கு பொருளினை வாங்கி அதை ஆயிரத்து இருநூறு ரூபாய்க்கு விற்றால் அவர்களுக்கு சுமார் நூறு ரூபாய் லாபம் கிடைக்கும். (பத்து சதவிகித வட்டி நூறு ரூபாய்). இப்படி பார்த்தால் வாங்கி விற்பதின் மூலமாகவே இவர்கள் அதிக லாபம் ஈட்டுகின்றனர். இந்த மசோதா வருங்காலத்தில் திருத்தப்படுமானால் அதற்குள்ளாக இவர்கள் அதிக அளவில் லாபம் ஈட்டியிருக்க முடியும்.

இது ஒருபுறமென்றால் வணிகர்களிடம் இதைப் பற்றி கேட்டால், அவர்களின் கோணம் வேறு மாதிரியாக இருக்கிறது. இம்மசோதா மூலம் சுய உதவிக்குழுக்களில் தனியாரின் முதலீடு பெருமளவு குறையும் என்றும், போலி சுய உதவிக்குழுக்கள் அதிகமாகும் என்றும் அவர்கள் கூறுகின்றனர். மேலும் சாதாரண வியாபாரிகளும் தங்களின் வியாபாரத்திற்கு பெருமளவு சுய உதவிக்குழுக்களையே நாடுவார்கள். இதன் மூலம் அரசுக்கு மேலும் வருவாய் இழப்பு ஏற்படும். சுய உதவிக்குழுக்களும் தங்களின் உறுப்பினரின் வட்டி விகிதத்தைக் குறைக்காமல் மேலும் சுரண்ட வாய்ப்புள்ளது. இப்படியாக பல பிரச்சனைகளை இம்மசோதா கிளப்பியுள்ளது.

ஆந்திர முதல்வர் தமது தேர்தல் அறிக்கையில் சொல்லியிருந்தது போல் சுய உதவிக்குழுக்களுக்கு பெரிதும் உதவியிருக்கிறார் என்றாலும் அது அரசின் வருவாய் இழப்பிற்க்கு மட்டுமல்லாமல் ஏனைய வணிகர்களின் வருவாய் இழப்பிற்க்கும் காரணமாகிறது. இதனை அரசு மறு பரிசீலனை செய்ய வேண்டும். அதற்கு பதிலாக கட்டிடங்களாகவோ பயிற்சிகளாகவோ தமது நேசக்கரத்தை நீட்டலாம். ஆந்திர அரசு பரிசீலிக்குமா?

- "பிசினஸ் வேர்ல்டு" லிருந்து

Rahuls' swirls

It appears as though the current week is for Rahuls'. First with the performance of Rahul Dravid, India won the second test match against Pakistan convincingly. Second one being Rahul Gandhi, who made his maiden speech in the Lok Sabha day before yesterday. We all know of Rahul Gandhi and his personal magnetism. Being an envoy of the congress, he was not dispatching his views for the past 10 months inspite of his presence in the Lok Sabha. He surpassed this silence by making his maiden speech, the act which evoked astound to most of the members.

Rahul Gandhi being considered as the great future prospect of congress, raised the issue of payment of arrears to the sugarcane farmers of Uttar Pradesh, the state which he represents. If there is a possibility of the futuristic nepotic ideas in the Congress party, it is this man who will be enjoying the aggrandisement. He was bit hesitant in putting forward his views and referred a piece of paper frequently. Soliciting the efforts taken for the supreme court direction way back in May 2004, Rahul Gandhi was clearly lacking the experience.

The speaker reacted well, coping up his difficulties by encouraging and complementing the youngster. The speech also was elicited by the representatives of the house and to add up some of them went to congratulate him. Leading TV news channels even featured the footage of Rahul Gandhi's speech with importance. Great start indeed ! wishes for the youngster to carry on the good work.

எனக்கும் வேண்டும்

புத்தகப் பொதியில்
கழுதையாகிப் போகிறேன்
பொதியின் சுமையில்
ஐந்தில் வளைகிறேன்

கல்விச் சிறையில்
கம்பி எண்ணுகிறேன்
அறிவினை வளர்க்க
மனதால் தேய்கிறேன்

எனக்கும் வேண்டும்
தெருவோர புழுதி
முழங்கையில் காயம்
அப்பாவிடம் அடி

எனக்கும் வேண்டும்
மரக்கிளையில் ஊஞ்சல்
ஆக்கர் பம்பரம்
கல்லெறிந்த மாங்காய்

எனக்கும் வேண்டும்
வருங்காலத்தில் நினைக்க
பசுமையான கடந்தகாலம்!
கொடுத்து உதவுங்கள்

தேர்வு நேரம் - வித்தியாசத் திருவிழா

சமீபத்தில் ஒரு பள்ளிக்கூட வாசலில் ஒரு வித்தியாசமான நிகழ்ச்சியைக் கண்டேன். ஒரு அழகிய காலைப் பொழுது அது. சுமார் ஒரு 8 மணி இருக்கும். ஒரு அம்மா அவளது மகனுக்கு சோறூட்டிக்கொண்டிருந்தாள், மகன் ஒரு கையில் புத்தகத்துடனும் மற்றொரு கையில் பேனாவுடன் எதையோ அம்மாவிடம் ஒப்புவித்துக் கொண்டிருந்தான். ஒரே நேரத்தில் இருவரும் ஒரு ஐந்து கவனகங்களை தனித்தனியே பக்கத்தில் இருந்து கொண்டே நடத்திக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களுக்குள் இருந்த பாசமும் பரிவும் பார்ப்பதற்கு பரவசமூட்டுவதாக இருந்தாலும் அவர்களின் நிலை என்னை மிகவும் சிந்திக்க வைத்தது.

படிப்பென்பது வாழ்க்கையில் இன்றியமையாதது தான் அதற்காக வாழ்க்கையின் மீதமுள்ள மற்ற பழக்க வழக்கங்களை விட்டு விடுகிறோமோ என்று தோன்றியது. உதாரணத்திற்கு எடுத்துக் கொண்டால், முன்பெல்லாம் மதிய சாப்பாடு தான் பள்ளியில் ஊட்டப்பட்டு வந்தது ஆனால் இப்பொழுதோ காலை சாப்பாடும் பள்ளியில் தான் என்ற நிலை உருவாகிவிட்டது. சில பள்ளிகள் காலை 7.30க்கே துவங்கிவிடுகின்றன. அது மாணவர்களின் காலை உணவு நேரத்திற்கு ஏற்றதாக இல்லை. அதுமட்டுமில்லாமல் வீட்டில் பெண்களுக்கும் காலை நேரத்தில் வேலைப் பளு அதிகமாகிறது.

முதலில் மகன், பின்பு கணவன், வேலைக்கு செல்லும் பெண்ணாக இருந்தால் பின்பு தானும் தயாராக வேண்டும். பெண்கள் புரட்சி, சமதர்மம், சமஉரிமை என பேசும் ஆண்களே கூட வீட்டில் பெண்களுக்கு உதவுவது மிக மிக குறைவே. இத்தகைய சூழ்நிலையில் வீட்டில் குழந்தைகளுக்கு தேர்வு நேரம் வந்து விட்டால், அது வீட்டில் இருக்கும் பெரியோர்களுக்கும் வைக்கப்படும் தேர்வாகத் தான் தெரிகிறது. மகன்/மகளின் உடல்நலன், அவளது கவனக்குறை என்று பல்வேறு கவலைகளிலேயே பெரியவர்களும் கஷ்டப்படுகிறார்கள். இது ஒரு நிலை என்றால் மாணவர்களின் பாடு திண்ட்டாட்டமாக இருகிறது.

முன்னெல்லாம் தெருவோரங்களில் சாயங்கால நேரங்களில் சிறுவர் பட்டாளங்களைப் பார்க்கலாம், இப்பொழுது மொத்தமாக ஒரு பத்து சிறுவர்களைப் பார்ப்பதே அரிது. விளையாட்டில் ஆர்வத்தை குறைக்கும் விதமாகவே இன்றைய கல்வி நிலை இருக்கிறது. பெற்றோர்களும் வேறு வழியின்றி அதட்டி உருட்டி பிள்ளைகளை வீட்டிலேயே பூட்டி வைத்து விடுகிறார்கள். சரி அது போதாதென்று தொலைக்காட்சியில் அவர்களுக்கு பிடித்தமான நிகழ்ச்சிகளையும் பார்ப்பதற்கு அனுமதிப்பதில்லை. இப்படியாக பிள்ளைகளுக்கு படிப்பின் மேல் மட்டுமல்லாமல் பெற்றோரின் மேலும் வெறுப்பு அதிகமாகிறது விளைவு அவர்களின் அனைத்து திறன்களும் முடக்கப்படுகின்றன்.

விளையாட்டில் கவமிருந்தால் படிக்கும் திறன் குறையும் என்பது இக்கால பெற்றோர்களில் பரவலாக காணப்படும் கருத்து. அது மிகவும் தவறானது. உடல்நலன் மட்டுமல்லாமல் மனநலனுக்கும் விளையாட்டு தான் அருமருந்தாகிறது. அதை கவனத்திற்கொள்ளாமல் பிள்ளைகளை படி படி என்று சொல்லிக்கொண்டேயிருந்தால் அது அவர்களின் ஆசையையும் திறமைகளையும் முளையிலேயே கிள்ளி வைப்பதாய்த்தான் இருக்கும். இந்த நிலை மாற கல்விமுறையில் மாற்றம் என்பது மிகவும் அவசியம், அதுவும் விரைவிலேயே செய்தாக வேண்டும்.

தேர்வுத் திருவிழா என்பது இப்பொழுது வருடத்திற்கு மூன்று முறை வரும் திருவிழாவாகிவிட்டது. என்ன! இந்த திருவிழா கலந்து கொள்பவருக்கு இன்பத்தினை தருவதாக இல்லை. மகனுக்கு ஊட்டப்படும் சோறு வயிற்றுப்பசியை மட்டும் தீர்ப்பதாக இருக்கக் கூடாது, அவனக்கு பாசத்தையும் பரிவையும் சேர்த்து தருவதாக இருக்க வேண்டும். கையில் புத்தகத்துடன் எதையாவது ஒப்புவித்துக் கொண்டே கண்டிப்பாக பாசத்தையும் பரிவையும் அவனால் உணர முடியாது, இதை உணர வேண்டியவர்கள் கண்டிப்பாக உணர வேண்டும்.

மேலும், பள்ளிப் பருவத்தில் தான் பிள்ளைகள் பெற்றோருடன் அதிக நேரம் செலவிட முடியும். அந்த நேரத்தையும் அவனுடன் இன்பமாக செலவழிக்காமல் படிப்பு ஒன்றுக்கு மட்டுமே செலவழிக்கச் செய்வது நியாயமாகாது. அப்படிச் செய்வதால் தான் பெற்றோர்களின் அருமையும் அவர்களுக்குத் தெரியாமல் போய்விடுகிறது. பின்னாளில் முதியோர் இல்லத்தைத் தேடும் அளவிற்க்கு கொண்டு வந்து விட்டு விடுகிறது. ஐந்தில் வளையாதது ஐம்பதில் வளையுமா? ஐந்தில் தெரியாதது ஐம்பதில் தெரியுமா? தவறைத் தன் மீது வைத்துக் கொண்டு பின்னர் பிள்ளைகளை நாமே குறை சொல்கிறோம். இந்நிலையை மாற வேண்டும் (மன்னிக்கவும் மாற்ற வேண்டும்)

Sting Journalism - upcoming mess

Sting Journalism one of the hottest news', is burning the fire under the stern for celebrities. When you are worshipped as a celebrity, you have to emphasize your laurel and dignity. Unless you live up to the foretaste of your followers, diminution can anytime knock your door. Therfore as long as you want to stay as a popular figure, the more you have to focus on your character and beacon. The danger of being a celebrity is, you have to be the reflection of the very conscience your audience have, also with high degree of patency.

But celebrities as a whole are not with divine power and also are humans. They are also prone to mistakes and misconducts. They can be even more inclined to misconducts being a celebrity (mainly in cine field). Casting couch, has always been a bigger problem for the cine stars, diminishing their fame. Many of such issues were dissolved as rumours but the keynote is there were issues (there are issues). The line of truth may be on either side and so far neither side came up with the real attestation.

India TV seems to have altered the scenario. Recently, it revealed the misdemean of Mr.Shakti Kapoor (a character artist from Bollywood) through hidden cameras. India TV also charged many leading stars of their misconducts. But this time, instead of blaming the criminated celebrity, the broacher is also facing the perverse of intervening into privacy of individuals. The journalists surely were appreciated by masses for bringing out tehelka. The key aspect of such exposure of the secrets is, they hold the clear evidence against the accused. But in India, the accused is wise enough to accuse the accuser for their mode of operation in the name of "sting journalism".

Many of us accept that there should be draft on the rights of journalism for regulating their process but it should not fetter the goodwill of public news. If you are celebrity, you are no longer an individual. If you claim the advantage of fame then you have to handle things overtly. If the public's belief is violated by the act of any individual (even when purely based on the individual) it should be punished. It should not be claimed as the right of freedom unless it gets mass acceptance. If not, then the principles of democracy will be in stake.

அன்பே சிவம் vs நந்தா - யார் சிறந்த கடவுள்?

மனிதனின் பகுத்தறிவு விவாதங்களில் தலையாயது கடவுளைப் பற்றியதாகத்தான் இருக்க வேண்டும். பாரம்பரியம் ஒருவனின் கடவுள் நம்பிக்கையில் பெரும் பங்கு வகிக்கிறது என்றாலும், அவன் வேரூன்றி தனித்து இயங்க ஆரம்பித்ததும் அவனது பகுத்தறிவிற்கு சவால் விடும் மிகப்பெரிய வினா கண்டிப்பாக கடவுளைப் பற்றியதாகத்தான் இருக்கக்கூடும். அவனது நம்பிக்கைகளில் அதிகமாக அவனை நல்வழிப்படுத்துவதும் கடவுள் நம்பிக்கை தான். ஆத்திகமோ நாத்திகமோ அவனது கோட்பாடுகள் தாம் சமுதாயத்திற்கு அவனை அடையாளம் காட்டுகின்றன.

தமிழ் சினிமாவும் வேறுபட்ட பல நல்ல முயற்சிகளைச் செய்து கொண்டிருக்கும் இந்தக் காலகட்டத்தில், கடவுளைப் பற்றிய அதன் முயற்சிகளையும் ஆராயும் ஆர்வம் ஏற்பட்டது. கடவுள் என்று சொன்னதுமே நமக்கு முதலில் ஞாபகம் வரும் இயக்குனர் வேலுபிரபாகரன் தான். தமது ஒவ்வொரு முயற்சிகளிலும் கடவுளைச் சீண்டவேண்டும் என்பதே இவரது குறிக்கோள். ஆனால் இவரது படைப்புகள் அனைத்துமே பெரிதாக பேசும்படியாக இருந்ததில்லை.

திரைப்படங்கள் என்று எடுத்துக்கொண்டால், அதில் பக்தி படங்களைத் (திருவிளையாடல், சரஸ்வதி சபதம் முதலாக இன்றைய பாளையத்து அம்மன் வரை) தவிர்த்து கடவுள் பற்றிய கோட்பாடுகள் அடங்கியவை மிகச்சொற்பமே. இன்றைய தேதியில் மக்களின் இறையுணர்வைப் பிரதிபலிக்கக்கூடிய படங்கள் மிக அரிதாகத்தான் தென்படுகின்றன. குறும்படங்கள் சில அவ்வப்போது வெளிவந்தாலும் வெகுஜன திரைப்படங்களில் அந்த முயற்சி குறைவே. மிகுந்த கவனத்துடனும் சாமர்த்தியமாகவும் கையாளப்பட வேண்டிய கருவாதலால் இயக்குனர்கள் கொஞ்சம் தயங்குகிறார்கள் போலும்.

இருந்தாலும் தமிழர்கள் தைரியசாலிகள் என்பது திரைத்துறைக்கு மட்டும் பொருந்தாதா என்ன? கடவுளைப் பற்றி அற்புதமான இரண்டு திரைப்படங்களை மக்களுக்கு அளித்திருக்கிறார்கள். இரண்டுமே சமீப காலங்களில் வெளிவந்தவை. முதலாவது அன்பே சிவம் இரண்டாவது நந்தா. நந்தாவில் வெளிப்படையாக ஒரிரு காட்சிகளில் தான் கடவுளின் தன்மைகளை இயக்குனர் சொல்லியிருப்பார். இருந்தாலும் நந்தா என்றொரு முழுத்தொகுப்பையும் எடுத்துக்கொண்டால் அது முழுக்க முழுக்க கடவுளைச் சார்ந்த படைப்பாகத் தான் தெரிகிறது. அன்பே சிவத்தைப் பற்றி சொல்லவேண்டியதில்லை (மன்னிக்கவும் எழுதவேண்டியதில்லை), வெளிப்படையாகவே மிகுந்த சொல்வளத்துடன் வெளிவந்த படைப்பு.

கில்லி, சாமி போன்ற திரை மசாலாக்களை விடவும், நினைவேடு, (ஆட்டோ கிராஃப்) காதல் போன்ற உணர்ச்சிக் குவியல்களை விடவும் என்னை அதிகமாக பாதித்தது அன்பே சிவமும் நந்தாவும் தான். "தெரியாத ஒரு பையனுக்காக வருத்தப்படும் மனசிருக்கே அது தான் கடவுள்" என்ற நல்லாவின் (கமலின்) யதார்த்தமாகட்டும், "அக்கிரமத்தைப் பார்த்து கொதிச்செழுகிற ஒவ்வொருத்தனும் சாமி தாண்டா, இதுக்குன்னு (மேலேயிருந்து) வருமா?" என்ற ஐயாவின் (ராஜ்கிரணின்) கொதிப்பாகட்டும், கண்டிப்பாக தமிழ் சினிமாவின் வரலாற்றில் பொறிக்கப்பட வேண்டிய மொழிகள்.

நல்லாவும் நந்தாவும், கடவுள் என்பவன் மனிதனிடமும் இருக்கிறான் என்பதனை வலியுறுத்தினாலும் தத்தமது செயல்பாடுகளால் முற்றிலும் முரணானவர்கள். நல்லா, அன்பிலும் அரவணைப்பிலும் கடவுளைக் காட்டியவன். நந்தா, அக்கிரமங்களை அழிப்பதில் கடவுளைக் காட்டியவன். எனக்குள் ஒரு வினா, இவர்களில் யாரைப் (எந்தக் கடவுளைப்) பின்பற்றலாம்? நல்லாக்கள் நிறைய பேர் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள், உதாரணத்திற்கு காந்தியை எடுத்துக்கொள்ளலாம். ஆனால் அவர்களின் அணுகுமுறை இந்தக்காலத்திற்கு ஏற்றதாக எனக்கு தோன்றவில்லை. (மன்னிக்கவும் இது எனது அபிப்பிராயம்). நந்தாவிற்கு இணையாக எனக்கொரு உதாரணப் புருஷன் கிடைக்கவில்லை. நந்தாவின் செயல்பாடுகள் ஒருவருக்கு நல்லதாகப் பட்டாலும், பாதிக்கப் படும் நபரின் கண்ணோட்டத்தில் தவறாகத் தோன்றலாம். இருந்தும் இன்றையத் தேதியில் நல்லாவைக் காட்டிலும் நந்தாதான் ஒரு சிறந்த கடவுளாக இருக்க முடியும் என்பது என் (இந்தக் கடவுளின்) கருத்தாக இருக்கிறது. நீங்கள் (சக கடவுள்கள்) என்ன சொல்கிறீர்கள்?

வெள்ளைப் பூக்கள் - வைரமுத்துவின் இருபது கட்டளைகள்

நீண்ட நாளாய் ஒரு ஆசை, கவிஞர் வைரமுத்துவின் பாடல் ஒன்றைப் பற்றி ஒரு வரியாவது எழுதிவிட வேண்டுமென்று. எதை எடுப்பது, எதனை விடுப்பது, எதனை எழுதுவது என்ற கேள்விகளிலேயே அனைத்து முயற்சிகளும் முடங்கிப்போய் விட்டன. எனினும் என்றாவது ஒரு நாள் எழுதியே தீருவது என்று மட்டும் பதிய வைத்துக்கொண்டேன்.

சமீபத்தில் நண்பர் செந்திலின் வலைப்பக்கத்தைப் பார்க்க நேர்ந்தது. அதில் கன்னத்தில் முத்தமிட்டால் திரைப்படத்தில் இடம்பெற்ற வெள்ளைப் பூக்கள் என்னும் பாடலை அழகாக வர்ணித்திருந்தார். முன்பு இந்த பாடலைக் கேட்டிருக்கிறேன் என்றாலும் கூர்ந்து கேட்டதில்லை. அப்பாடலை உற்று நோக்கயில் வைரமுத்துவின் முந்தைய கவிதை ஒன்றின் சாயல் தெரிந்தது. விவரம் தெரிந்து நான் ரசித்த முதல் கவிஞர் வைரமுத்து தான் என்பதால் அவரது கவிதை நூல்கள் ஏறத்தாழ அனைத்துமே என்னிடமுண்டு. மூன்று நாட்கள் தேடியதன் பயனாக நேற்று அக்கவிதை சிக்கியது. படிக்க...

இயற்கைக்கு கட்டளையிடும் சக்தியும் வல்லமையும் கண்டிப்பாக கவிஞனுக்கு மட்டும்தான் உண்டு என்பது என் அசாத்திய நம்பிக்கை. கவிஞனின் புரட்சிக்கனவும், வைரமுத்துவிற்கு அன்றாட நிகழ்வுகளில் இருந்த மிகுந்த கவனமும் தான் இந்த இருபது கட்டளைகள்.

எங்கே ஊர்களில் ஜாதிகள் இல்லையோ
அங்கே கூவுக சேவல்களே

எங்கே பூமியில் போர்கள் இல்லையோ
அங்கே பாடுக பூங்குயிலே

எங்கே மனிதரில் பேதம் இல்லையோ
அங்கே முழங்குக சங்கினமே

எங்கே மானுடம் சிறகு தேடுமோ
அங்கே வழிவிடு வான்வெளியே

எங்கே குழந்தையின் கைகள் நீளுமோ
அங்கே ஒளிருக வெண்ணிலவே

எங்கே உனக்கு முன் மனிதர் விழிப்பரோ
அங்கே தோன்றுக கதிரவனே

எங்கே விதவையர் கூந்தல் காயுமோ
அங்கே மலருக பூவினமே

எங்கே பூவினம் தூங்கி விழிக்குமோ
அங்கே சுற்றுக வண்டினமே

எங்கே புன்னகை போலியில்லையோ
அங்கே சிரித்திடு பொன்னிதழே

எங்கே தன்னலம் அழிந்து போகுமோ
அங்கே நீர்பொழி என்விழியே

எங்கே வேர்வை தீர்ந்து போகுமோ
அங்கே மழைகொடு மாமுகிலே

எங்கே ஏழையர் அடுப்பு தூங்குமோ
அங்கே பற்றுக தீச்சுடரே

எங்கே கன்றுகள் மிச்சம் வைக்குமோ
அங்கே சிந்துக கறவைகளே

எங்கே மனிதர்கள் சைவமாவரோ
அங்கே பாடுக பறவைகளே

எங்கே உழைப்பவர் உயரம் உயருமோ
அங்கே சுழலுக ஆலைகளே

எங்கே விதைத்தவர் வயிறு குளிருமோ
அங்கே விளைந்திடு நெல்மணியே

எங்கே கண்களில் கள்ளமில்லையோ
அங்கே தோன்றுக கனவுகளே

எங்கே உறவுகள் ஒழுக்கமாகுமோ
அங்கே வில்லெடு மன்மதனே

எங்கே பயணம் மீளக் கூடுமோ
அங்கே நீளுக சாலைகளே

எங்கே மண்குடம் காத்திருக்குமோ
அங்கே பறவுக ஆறுகளே

- தமிழுக்கும் நிறம் உண்டு தொகுப்பிலிருந்து

Hyderabad terminal - another political clash

What is in a name?, If you are in search of the answer, here is it. Hyderabad airport currently has two terminals, the Rajiv Gandhi terminal and N.T.Ramarao terminal. These two great personalities passed away in the 90s, but yesterday it was a dubiousness for surviving, with the name. It seemed as though there is much more in the name of an airport than the flights. The foundation stone for the new airport was laid by Smt.Sonia. Problem with the venture, is the new airport will be having only one terminal bearing the name of Mr.Rajiv Gandhi.

Ex Chief minister Mr.Chandrababu Naidu apparently is disturbed by this move of the ruling party to delete NTR's name from the berth(whom Mr.Naidu himself deleted from the Telegu Desam Party). The sitting CM Mr.Rajasekhara reddy decries Mr.Naidu for politicising meagre subjects. Mr.Naidu on the other side responds that TDP is not that much gullible to accept all the moves of the congress.

Mrs.Sonia seems to have moved by sentimental values, also not looking to be concillatory. Though Mr.Naidu's statment looks adamant, there is a sense of appeal towards the unilateral approach of the congress in this issue. As the turbulence is in the vicinity, Congress should have settled the issue by negotiation or atleast should have selected a common third party name.

Both sides looking obstreperous, the scenario only proliferates wreckage rather than the deployment. The issue as projected by Mr.Naidu is not so sensitive but Congress must have thought this panorama and somehow wanted to be strident. Ultimately, Mr.Naidu was arrested in regard to his protest. Whatever may be the result, the combat has already vilified the stature of the participants through the papers. Congress party looks completely lost the touch of negotiations, clashing with the oppositions in almost every state with hot issues.

Its time again for Mrs.Sonia to take another big decision to regain the fame of Congress.

Rahul Dravid - the unshakeable

If you browse through the cricketing history in the near future, one name which gets deep veneration is Rahul Dravid. The classy, stylish cricketer has written his note on all the pages of the chronicle. The name, as pronounced, as respected, as yened delivers the virtuosity of the character. Unlike his contemporary Sachin Tendulkar, he was not precocious, not blessed with bellowing fans, not a grapheme to impose pronouncements, not condescending in anyway and not as menacing as Sachin, but still what makes him unique is his ability to control things with enormous amount of diligence.

The avidity to deliver, allegiance with fellow cricketers, astounding technique all manifests his calibre and the degree of spirit. Having nurtured by his parents properly, he slowly but steadily is marching towards the pinnacle. His nickname "THE WALL" will be the predicate, proclaiming his eminence to the forthcoming generation. Even when overshadowed by the lights of Tendulkar and Ganguly he still stands apart and has the talent to dictate his autonomy.



Whenever Cricketing India is in trouble, there will always be a person sailing the boat with no detours. He might not be the searchlight for the treasure hunt but he surely is the roadmap. The ease with which he conducts the flow of things, those slake elegant shots, slenderly appearance all refrains his endowments. Conducive with the bat, coherent with the gloves and legitimate with the decisions, he is the only person whom we can rely upon at the time of crisis. Be his patience, his arrogance or the gentleness everything is unique with him.

One can never forget the gleaming eyes after seeing a loose delivery, timorous gestures after receiving a bouncer and the ebullience to keep things under control. This lean man has sacrificed a lot for the welfare of his team. Even when, extra burdened with the task of wicketkeeping, he is good enough to deliver. He is heading towards his 88th consecutive test appearance today. The soul which suspires cricket, surely has to be acknowledged with gratitude.

Da Vinci Code - Leonardo's cryptography

Cryptography has been seen as a much needed technology in this hackers' world. Hackers are drudging heavily in breaking codes and hence digital world is facing the terror of being corrupted and exploited. There are even some covert groups who constantly probe on the secrecy of papers. These forces transgress from undergrounds and are paid in lump sum. Military documents are their primary vision. Therefore in digital communication, protecting the information from malicious interruption is also greatly needed.

Nowadays there are many public key and private key algorithms which comforts the safe exchange of information. But I was wondering how it was handled in earlier centuries. While digging into the facts, I came across the da vinci code (not the recent book), the technique used by Leonarda Da Vinci for hiding information. I was simply astonished how he handled that effectively to the ultimate perfection. Here is a simple introduction to what he was using.

About 75% of the writers are right handed and about 90% languages support composings from left to right. Leonardo ciphered his text in a special kind of method which he invented himself. People witnessing his text works were flummoxed with the style and the shapes of the letters. What he was doing was "mirror writing". Whenever he intended to be personal, his works came out in mirror ciphering.

He usually paints and writes with his left hand. He also made sketches showing his own work process with left hand. Being a lefty was considered highly offensive during leonardo's time. Children who start using the left hand naturally were forced to skip back to right hand. Leonardo still managed to master this art.

The reasons behind his unique technique was not clearly delivered but there are many assumptions
* He wanted people to try hard to read his notes to prevent stealing
* He wanted to hide the scientific ideas from roman catholic church which were considered violative.
* To prevent blurring, he started from right and moved towards left.

His name as he usually write

Reversed by a mirror

Whatever may be the reason, he wielded the art in his own way.

Letters betters emails - overlooked eccentricity

It has been a decade since email communication started prevailing over inland letters. As I was a day scholar during my school and college days, I never faced the dilemma of prefering one. On being a computer professional, apparently I had to choose emails for expedited communication. But there are times too, I sent some handwritten letters to persons who were much intimate with me in my pastlife. Those were the letters elicited back greatly.

Heeding into the dimensions of such letters, I noticed some definite qualities. They are a source of obsessed memories, awarding the adoration, relinquishing the reader's aloof behaviors and aboveall they are the positive stimuli with the required ambivalence. They exhibit the quality to be preserved and treasured. The addressee, be your parents, your confidante, your companion or your intimate friend, letters are the one serving the purpose by sharing your care and love.

For the purpose, emails cannot be neglected as a whole. They are the language which 70% of modern communication systems speaks. Human beings are fond of reflecting ideas in quick succession rather to contemplate for two or three days. Emailing as such, is liked by everyone for its turnaround time. Within 10 minutes you receive ideas of your recipient. The timeloss in the conveyance is the greatest luxury we have to buy in posting letters. Emails acted upon this deficiency and attracted the superlatives.

Anyhow, the purport should be the primal factor deciding the mode. Ideas are to be dispersed and should not get accumulated. Emails are the more comfortable medium for public exposure and therefore are the superior medium for sharing ideas. "Share them and get them forwarded" is the motto. But to reflect care, love and concerns, handwritten letters are certainly the best. They hold the aesthetic enigma which can only be felt and cannot be explained.

When your mind speaks its your email where the thoughts are written, and when your heart speaks its the letter where your heart itself is chewed over, surely the overlooked eccentricity. Post it and get it posted.

IMMATERIAL: I may be getting an award from the postal department for promoting inland letters!!! :-)

கணினித்தமிழ் - ஒரு பார்வை

இணையத்தமிழ் தன் இன்றியமையா தன்மையை உலகுக்கு அவ்வப்போது எடுத்துக்காட்டி வருகிறது. இன்றைய தேதியில் இணையத்தமிழ் எந்த நிலையில் உள்ளது என்பதனைப் பற்றிய சிறு கட்டுரை.
சுட்டுக:

கணினித்தமிழ்-இ-சங்கமத்தில்

Ahimsa - the brave weapon of Gandhi

Ahimsa, the sacred weapon which brought the Indian independence has some undesired qualities as well. I was going through an article about Nathuram Godse, the assassin of Mahatma Gandhi. He seems to be an interesting character full of self belief and was a great follower of his idol(Savarkar). As known, he was not an ardent follower of his idol but highly characterized by illative qualities. Having born in an orthodox devotional Brahmin ancestry, he never had any personal vengeance on Gandhi and never ever spoke anything about Gandhi. It was Gandhi's ideologies which disturbed him a lot.

His charge sheet statement referring to Gandhi as "Gandhiji", clearly marks the respect he had for him. It states like "I studied very closely what Veer (brave) Savarkar and Gandhiji had written and spoken, as to my mind these two ideologies have contributed more on the moulding of the thought and action of the Indian people during the last thirty years or so, than any other factor has done." He said that Gandhi's ideologies were more biased towards the muslims and the Ahimsa which he led was a clear mark of self inflicted violence.

Many of the leaders who were contemporary to Gandhi, often complained of the same. Ambedkar was one of the victims. Gandhi made him to act in favour of the muslims, by fasting till death. Ambedkar ultimately was succumbed by Gandhi. Like Ambedkar many are in the list to detest Gandhi. Ahimsa, which brought us independence also acted like a force against most of our own leaders in the late 1940s.

When going through the article, I came across the interesting saying of Osho on Gandhi in his "Krishna". It stated that, if you are oppressing or affrighting anyone to cause his death, then the decision depends on the person who is frightened. That is, he can take up your challenge or can annihilate himself, thereby declining your motive of killing him. But if you are frightening anyone by killing yourself, then the opposer has two options, either to kill you or he shouldn't care about your frights. In both the case, the opposer will be the martyr, he will be scolded somehow. Gandhi used this as a tactics not only against the british but also inside India to impose his ideologies which he named AHIMSA. As per the philosophies of AHIMSA, you shouldn't deter any living being (including you). Therefore Gandhi had surely overstepped the dharma of AHIMSA.

Above all such disputes, what made Gandhi a unique leader whom we like to worship? He made a compromise in the dharma of AHIMSA, which depends only on him.(again self belief and self confidence) If two of greatest ideologues oppose each other, then nevertheless to say its AHIMSA (which Gandhi followed) will win. Only the purity, sanity and self confidence (of taking decisions dependent only on him) of Gandhi made a Mahatma out of him! not the AHIMSA he followed.

Friends for Good Music - FGM - in subject to Thiruvasakam in Symphony by Ilayaraja

The brain power has put our nation firmly on the world map. Economic success will one day take us to the UN Security Council. But it is the power of our culture that is ultimately going to stabilize us as the new and resurgent super-power of the 21st century.

Cultural renaissance need an enlightened civil society that would nurture good and enhancing music, arts and literature. Though the present scenario is not that encouraging, instead of blaming others we wanted to quietly make a beginning. That is what has today come to be known as “Thiruvasakam in Symphony” by Maestro Ilaiyaraaja.

It took 25 months of painful journey to complete this project. But we endured and persevered to define it as a model that may inspire others to take up similar projects in the future. We also believed that Mr. Ilaiyaraaja is a rare genius and he is capable of creating world class masterpieces and wanted to globally present him through this ‘Thiruvasakam’.

One best way in my view to revive good music is to create a network of music lovers under the banner “Friends for Good Music” who would proactively support good music. However they will retain the freedom to decide what is good music. If this is achieved South Indian music can be liberated from the limitations of film industry and genius like Ilaiyaraaja will be firmly put on the pedestals in par with the Grand Masters like Bethoven, Motzart, Tchaikovsky, etc.

You are welcome to join this family: “Friends for Good Music(FGM)” Our first meeting will take place at Loyola College Campus on March 20,2005 Sunday at 4pm. We shall discuss on how we can work together. There will also be a detailed sharing about “Maestro and Thiruvasakam in Symphony”. Let us together to help bring back an era of good and refreshing music.

Three entities are playing the key role in taking forward this initiative: Tamil Maiyam, under my guidance, ‘Ilaiyaraaja Yahoo Groups’ with the coordination of Dr. Vijay Venkatram and ‘TIS-USA’ under the direction of Dr. Sankar Kumar.

For Contacts:
Rev. Jegath Gaspar Raj : iraja2005@yahoo.co.in, 24672217, 24995078
Dr. Vijay Venkatram : 9444028311
Dr. Sankar Kumar (USA) : ommuruga41@yahoo.com
Websites: www.tamilmm.com
www.tis-usa.com

பெண்கள்

தாயின் முதல் முத்தம்
காதலியின் முதல் பார்வை
மனைவியின் முதல் மொழி
இவைகளின் நினைவுகளில்
எதற்க்கு முதலிடம்?

இமையோரத்து நீர்த்துளிகள்
கண்ணிமைக்கும் வினாடிகளில்
துடைக்கப் படுகின்றன மூவரில்
யாரோ ஒருவரால்!
யாருக்கு முதலிடம்?

என்னை சுமப்பதில்
மூவருக்குமே கடும் போட்டி.
கடைசிவரை இவர்களின் கருணைக்கு
சுமையாகிப் போகிறேன்.
யார் சுமப்பது அதிக பாரம்?

என்னைச் செய்வதில்
இவர்கள் உருக்குலைந்து
சிதைந்து போகிறார்கள்
யாருக்கு அழிவு அதிகம்?

கேள்விகளை மூவரின்
முன்னும் வைக்கிறேன். மூவருமே
சிரிக்கிறார்கள் என்னைப்
புரிந்தவராய்! எனக்கு மட்டும்
புரியாமல் போன என்னை!

ஆணாக பிறந்ததில்
பெருமைப் படுகிறேன்!
பெண்களால் வாழ்க்கைப்
பெறுவதால்.

- மகளிர் தினம் - 2005க்காக
தோழியர் மன்னிக்க!

Scholarly Citations - think differently

Two philosophers were afoot along a river bank calmly. Both were in their process of cognitive profusion and only the gentlewind was dictating their intellections. To broach up, one of them pointed out a leaping fish and quoted "Ah! How good was that fish!". Instantly the second asked "How do you know that the fish is good?". The first agiled "How do you know that I know or don't about its goodness?". Both again harked back heeding their thoughts and started walking sedately.
- Thenkachi Ko.Swaminathan

****

A physician, a civil engineer and a computer scientist were arguing about what was the oldest profession in the world. The physician remarked, "Well, in the Bible. it says that God created Eve from a rib taken out of Adam. This clearly required surgery, and so I can rightly claim that mine is the oldest profession in the world". The civil engineer interrupted, and said "But even earlier in the book of Genesis, it states that God created the order of the heavens and the earth out of the chaos. This was the first and certainly the most spectacular application of civil engineering. Therefore, fair doctor, you are wrong; mine is the oldest profession in the world." The computer scientist leaned back in chair, smiled and then said confidently. "Ah, but who do you think created the chaos?".
- Grady Booch

****

Here’s to the crazy ones.

The misfits.
The rebels.
The troublemakers.
The round pegs in the square holes.
The ones who see things differently.

They’re not fond of rules.
And they have no respect for the status quo.
You can praise them, disagree with them, quote them,
disbelieve them, glorify or vilify them.

About the only thing you can’t do is ignore them.
Because they change things.
They invent. They imagine. They heal.
They explore. They create. They inspire.
They push the human race forward.

Maybe they have to be crazy.

Or how else can you stare at an empty canvas and see a work of art?
Or sit in silence and hear a song that’s never been written?
Or gaze at a red planet and see a laboratory on wheels?

While some see them as the crazy ones, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.

Answer - for "Deceptions - C Quiz"

Though an automatic variable ('variable') is initialized, the initialization will not be accomplished because it is a sort of assignment operation and none of the operation is allowed in switch block(not in the case block). But when a static variable is initialized, it will be handled like a global variable(internally by the compiler) and hence the initialized value will be retained.

Replace the declaration of 'variable' with the below declaration and see the result.

static int variable = 100;

** C certainly deceits us. **

Deceptions - C Quiz

What is the output? (ofcourse! try without linking)
- present your answers as comments

int expr=1;
void main()
{
switch (expr)
{
int variable = 100;
case 0:
variable = 17;
break ;
default:
printf("%d\n", variable);
}
}

Ilayaraja Vs ARRehman - a het confrontation

Music makes merry. That too when backed up by film industry. The charisma of the film music is often influenced by many artists. Two of such greats are Mr.Ilayaraja and Mr.A.R.Rehman (both from Tamil Nadu). TN always had its perennial classical musicians and audience but slowly in mid 50s, a bend was silently rowing the boat towards film music. There came Mr.M.S.Viswanathan and Mr.Ramamoorthy(V & R), divulging the variety behind music and the musicians. Though V & R produced many beauties to list their assets, classical music was their main material. They were reluctant to use some of the western instruments. This scenario was crowning for nearly three decades. Finally, Raja made it to the surface, with his thunderous blockbuster, "Annakkili". In the year 1976, amidst blooming MGRs and Sivajis, Annakkili turned to be the greatest hit signaling signs of something unusual to the centering.

V & R were thoroughly out of the blue of Raja's entry. Their market soon underwent an onslaught. Raja, also was accused by some of the greats like TMS (Mr.T.M.Soundarrajan) for trespassing the limitations of film music. He not only had to prove his worth but also had to thrive the criticisms of his predecessors, which he managed well. Ultimately the situation succumbed the fame of Raja. He started hitting screens with great frequency. Within five years he had accomplished almost hundred films, out of which around fifteen were silver jubilee. He powered the industry with his amazing compositions. Often critiqued of providing only folk music, he contended well in his own style. Wanted to prove his worth in western music he disclosed some gems like "ilaya nila" etc etc. The lights of greatest directors and artists like Rajiniknth, Manirathnam, Balachander, Balumahendra, Fazil, Bharathiraja were all ignited by Raja.

In spite of the songs rendered, Raja was purely astonishing in his back ground scores. The BGMs are even acknowledged today with same admiration it got during their release. Most of such BGMs ringers in almost 70% of the modern mobile phones in TN. Till mid 90s it was Raja, having his tenure in film music. There entered the cyclone, cheering the industry with freshness and prosperity, A.R.Rehman. Getting his entitlement (IsaiPuyal) within ten films, he mastered the use of keyboard and percussion instruments.

He occupied the crease, with his class music and his abilities of sound engineering. Soon the frequency of Raja was declining though the quality of his music remained spirited. Meanwhile ARR reached great heights with "Vande Mataram" and "Bombay Dreams". Like Raja, ARR also brought out some big talents like Shankar and Rajiv Menon. Apparently, he captured almost all the big clients of Raja, starting from Maniratnam to Kathir. But, the freshness of all his compositions sustained only for a short span of time. He was frequently picked apart for the same reason. Even when he was holding the market, he couldn't deliver as consistently as Raja did, lacking also in numbers. But the market valued him very high, ultimately satisfying his business. Raja's top salary marked 25 lakh for Thalapathi, whereas ARR bested him almost in every film he did.

Raja still came out with some excellent hits like Kaadhalukku Mariyadhai, Heyram etc. Over today's trend, the freshness which ARR delivered, through which he outlasted, is being commanded by every music director. But the winkling music of Raja, which gold plated the creations and creators is everlasting. Every youngster is even humming songs of early 80s and are amusing with hits of Raja. ARR who was proclaimed as the new cyclone, lasted only for 9 scale years. ARR delivered his best only with worthwhile directors. Raja outlasted with almost every director he worked with. Moreover, film music is not only meant for commerce but should also target audience. Success is a journey and not a destination. Seems that ARR had lost his touch and crew but still Raja is coming out like Kasi and Virumandi.

Western music always has the glamour but the music of the land holds the beauty. Raja on that perspective, undoubtedly stands apart among all music directors(including ARR). "Vande Mataram" and "Bombay Dreams" are our pride but "How to name it" and "Nothing but wind" are our soul.

I am nerdier than 95% of the people! What about you

நிழல்கள்

உன்னை அறியாமல் - நீயே
எழுதும் உன்னத
காவியங்கள்

உன் காலடி கோலத்தில் - உன்னை
உன்னுடனே இணைக்கும்
ஒற்றுபுள்ளிகள்

பூமிச் சுவரில் - சூரியக்
கதிர்களால் வரையப்படும் - உன்
சித்திரங்கள்

உன்னை இழக்கவில்லை - என்று
உனக்கே உணர்த்தும்
அற்புதங்கள்

தார் சாலைகளின்
கருமையுடன் போட்டியிடும்
கரும்புள்ளிகள்

பூமி படுக்கையில் -
எப்பொழுதும் துயிலுறங்கும்
கும்பகர்ணன்கள்

யாருமில்லா வேளையில் - நீ
உறவாட உனக்கான
ஓருயிர்

ஆறடியை ஈறடிகளிலும்
அடக்கிடும் அதிசயக்
கடவுள்

கசாப்புக் கடை

உயிர்களே உயிர் வாங்கும்
உயர்தர விற்பனைக்கூடம்

ஐந்தறிவு ஆறறிவால்
அழிக்கப்படும் குருசேத்திரம்

கடைசி ஆசை கேட்காமலேயே
உயிரெடுக்கும் சிறைச்சாலை

உயிர்கொலை செய்து பணப்பிச்சை
எடுக்கும் - இடுகாடு

மனிதத் தீவிரவாதிகள் குண்டுவெடிப்பு
நடத்தும் ஆடுகளின் - பாராளுமன்றம்

ஆறுக்கு ஆறில் (6 X 6) செய்யப்படும்
அமெரிக்க ஆதிக்கம்

அஃறிணை அகிம்சை அடக்கப்படும்
ஜாலியன் வாலா பாக்

சிசுக்கொலை - சிக்கன் 65
ஆகும் நவீன உசிலம்பட்டி

"வெள்ளிக்கிழமை அரசு விடுமுறை"
- சட்டம் நிறைவேற்றும் சட்டமன்றம்

Intelligent politics - Budget's gunpoint

Mr.P.Chidambaram, the finance minister presented the budget on 28th Feb.

Many economical reforms were clearly laid. He had tried his best to keep up the promises of UPA through Common Minimum Programme(CMP). In the CMP, the following agenda were stated

"To ensure that the economy grows at least 7-8% per year in a sustained manner over a decade and more and in a manner that generates employment so that each family is assured of a safe and viable livelihood."

"The UPA Government will give the highest investment, credit and technological priority to the continued growth of agriculture, horticulture, aquaculture, floriculture, afforestation, dairying and agro-processing that will significantly add to the creation of new jobs."

"The UPA Government will ensure that public investment in agricultural research and extension, rural infrastructure and irrigation is stepped up in a significant manner at the very earliest. Irrigation will receive the highest investment priority and all on-going projects will be completed according to a strict time schedule. "

"The UPA Government pledges to raise public spending in education to at least 6% of the GDP with at least half this amount being spent on primary and secondary schools. This will be done in a phased manner."

"The UPA attaches the highest priority to the development and expansion of physical infrastructure like roads, highways, ports, power, railways, water supply, sewage treatment and sanitation. Public investment in infrastructure will be enhanced, even as the role of the private sector is expanded. Subsidies will be made explicit and provided through the budget. "

"The UPA Government will make a comprehensive assessment of the feasibility of linking the rivers in the country, starting with the south-bound rivers. This assessment will be done in a fully consultative manner. It will also explore the feasibility of linking sub-basins of rivers in States like Bihar. The UPA will take all steps to ensure that long-pending inter-State disputes on rivers and water-sharing like the Cauvery waters dispute are settled amicably at the earliest, keeping in mind the interests of all parties to the dispute. "

"The UPA Government is deeply committed, through tax and other policies, to the orderly development and functioning of capital markets that reflect the true fundamentals of the economy."

"The UPA's economic reforms will be oriented primarily to spreading and deepening rural prosperity, to significantly improving the quality of public systems and delivery of public services to bring about a visible and tangible difference in the quality of life of ordinary citizens of our country."

The final word of the CMP states that "This is a common minimum programme (CMP) for the UPA Government. It is, by no means, a comprehensive agenda. It is a starting point that highlights the main priorities, policies and programmes. The UPA is committed to the implementation of the CMP. This CMP is the foundation for another CMP collective maximum performance."

Having allied with fourteen parties (RJD, DMK, NCP, PMK, TRS, JMM, LJP, MDMK, AIMIM, PDP, IUML, RPI(A), RPI(G) and KC(J)), the pressure on the UPA's fiscal policies was very intense. Mr.P.Chidambaram was given a great responsibility, not only to satisfy the people but also the allies who are with diverse economic policies. Treading through the line of different economic policies taking care of the common man is a not a cushy job.

Mr.P.Chidambaram, who branched from congress in 1996 regained the party's fame back in 2005. He is not only intelligent to tackle the situation with ease but also grabbed the attention of all. He brought out the reforms going by the CMP, thereby convincing the allies and disclosed policies targeting a common man. CMP aimed at 7-8% growth. In the budget it is ensured as 6.9%. Economists say that this figure may well go up.

Agriculture, horticulture, aquaculture, floriculture, afforestation, dairying and agro-processing were given highest priority in the CMP. Budget-2005 subsidised agriculture by Rs 16,254 cr. Rural infrastructure development also took a mark in the budget by 60 lakh additional houses for rural poor, electricity to 1.25 lakh villages, Telephone connectivity to 66,822 villages, Loans for rural areas to increase by 30 pc, rural infrastructure fund of Rs 8,000 cr and installation of National rural health mission.

Education, was promised to be given a 6% of the GDP in CMP. Budget-2005 granted Rs 18,337 cr with supplementary proposals like Mid-day meal allocation, Sanitation, Special schemes for SC/ST students and accomplishment of world class university in the form of IISC. Water, the major issue of most of the southern states got its importance with improved and increased drinking water supply projects like Rajiv Gandhi drinking water mission etc. Mr.P.Chidambaram seems to have rightly inputed, taken neat decisions and had driven the way for all.

The notable changes are the tax rates, prices of cigarattes and tobacco products, relaxing the customs duty on LPG and kerosene, the reforms brought in textile industry and the banking sector. The point which caught the eyes of most is the tax on withdrawals. You have to pay a tax of Rs.10 for every withdrawal of Rs.10,000. This means you are supposed to pay tax for the money for which you have already paid tax. As everything has loopholes, our finance minister had made one in his. Clarifications and motives behind this proposal also were not encouraged by him.

The needs behind the investments of a common man were asserted. If you have invested money in the saving schemes for the purpose of tax rebates, from now you will be investing for the sake of their purpose. Like if you invest in LIC you are investing only for your insurance and not for the sake of tax rebates. It is a good idea but the life of LIC is in a critical position after the budget. May be, it might also be insured as well :-).

Everything is declared and done well. But what is the gunpoint? What are the bodies which are going to be pierced with the bullets?. Surely the oppositons. When NDA was in governance, it was let down by its allies and suffered setback through its economic reforms. But, Budget-2005 has proven that for coalition government its your intelligence needs to play rather than your politics. Rightly so, Indians as said should be brave and intelligent. Proof Mr.P.Chidambaram

BLACK - the colour of achievement and graduation

Last weekend I happened to see the film "BLACK", starring Amitabh Bachchan and Rani Mukherjee, directed by Sanjay Leela Bhansali (SLB).

The story line of BLACK is very simple, depicting the biography of a deaf and dumb child. SLB who is always known for his profound emotions (Khamoshi, Hum Dil de Chuke Sanam and Devdas), had delivered again but this time with unbelievable characterization, lather clearance and with a greatest vision, Yes ! he had aimed at the western awards. One may even say that the oscar for the best foreign film for the year 2005 is under BLACK's belt, unless the Europeans come out with a real ponderer. The fact about his vision is clearly visible on the course of the film.

He had sighted the point at which the rubber should meet the road. The milieu was wisely decided to be Simla. A clear idea justified by the camera work of Ravi K Chandran. Simla not only suits the content but also helps the director to westernize his movie. Climatic conditions, woolen clothings, western looks, occidental domiciliation, sculptures, mirrors, candelabrum and the antiques used to decorate the houses, modelled garden, fountains and the street benches are all not indigenous. The director should be patted for his excellent use of the English Language. More than 70% of the dialogues are in English and is handled effectively.

The names comprising the main casts, Amitabh Bachchan(Devraj Sahay) and Rani Mukherjee(Michelle McNelly) all stands as evidences of the director's motive. The film is without songs, thereby adding to the solemnity of SLB who had already recorded awards and did business with audio sales of Hum Dil de Chuke Sanam and Devdas. The background scores are exceptionally done and the sense of westernization can also be felt there with full of orchestral pieces. Monty(Music Director) seems to have transformed himself from Bhangra to sonata.

The road is clearly laid, but will it lead to destination without any transportation? The accomplishment and creditability can only be felt with good performances from the crew. Amitabh and Rani as known are great talents and have never let directors down. But the first half of the film captures a new but devastating cast, Ayesha kapoor. The pondicherry girl who plays the younger Michelle had thoroughly over swept the performance of others. The glazed looks, the anger with which she slaps Amitabh, her scares with water and the way she drifts down, have overtook the superlatives.

Rani Mukherjee, playing the role of Michelle a deaf, dumb and blind is no good for her competitors anymore. She had silently made it clear that, living to the role is what a film needs and not the spices shown of hip and hurrahs. The way she expressed the flavours of a deaf and dumb is wordless. Shernaz Patel who plays the mother of Rani brought out the love and passion of the holy character. Nandana sen(daughter of Amirtya sen) shows a jealous but genial character of a sister in the big screen. Dhritiman Chaterji playing Rani's father got out well.

The legendary Big B had established himself as the invincible star of indian cinema. After seeing BLACK, Sharukh called up Bachchan and wanted to cry in his shoulders. The depleted walk, expressions of a drunken man, his courtship towards his student are enthralling. To satisfy Rani's sexual yearnings, he kisses her, which only brings tears in our eyes rather than anything seductive. His modalities after being a victim of Alzheimer’s disease throws him above of what we expected out of him. Certainly he had raised his bar.

Everyone will expect that Rani will be litting up the funeral light of Amitabh as the climax, which is also turned down. In the first half Amitabh performs a role of an alchemist transforming Rani from the world of blind to the light of wisdom and knowledge. The film ends Rani litting the lamp of knowledge for Amitabh exactly the way he did to her. A noble and a subtle finish. The film accents why the deaf and dumb are called specials, putting forward their introspection, efforts and determination. SLB was already known for his direction, but through BLACK surely he will be seen among the lights. He had certainly amplified the altitudes of eyebrows with a film of international standard.

As it was told in the climax "BLACK is the colour of achievement and graduation" not only for the blind and also for the indian film industry.