புதுக்கவிதை உணர்வுகள்

நேற்று ஒரு ஆழ்ந்த யோசனை. எப்படி என்னாலும் கவிதை எழுத முடிகிறது? மிகப் பிரபலமாக இல்லாவிட்டாலும், என்னைத் தெரிந்தவரால் ஒரு கவிஞன் என்று அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளேன். எப்படி இது சாத்தியமாயிற்று?. கண்டிப்பாக எனக்கு யாப்பிலக்கணமும் மரபிலக்கணமும் இம்மியளவும் தெரியாது. கம்பனையும், இளங்கோவையும் அதிகமாய் வாசித்ததில்லை. வள்ளுவனும் எனக்கு பள்ளிப் புத்தகங்கள் வரையிலேயே பழக்கம். மாணிக்கவாசகரையும் ஆண்டாளையும் கோயிலுக்கு செல்லும் போது துணைக்கு மட்டுமே அழைத்துச் சென்றுள்ளேன். அப்படி இருந்தும் எப்படி இப்படி?

நான் எழுதும் கவிதைகளுக்கு புதுக்கவிதை என்று பெயர், என்பது தெரியவந்தது. இது சரியா? எல்லோராலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட ஒன்றா? இதைத் தொடரலாமா? இதற்கான வரையறை என்ன? என்று படிபடிப்படியான கேள்விகள். விடைகளும் சாதகமாகவே தோன்றின. ஆனால் ஒரு பத்துக் கவிதைகளை எழுதியதுமே, இந்த முயற்சி நினைத்த அளவிற்கு எளிதான ஒன்று அல்ல என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன். அதனால் மரபுக்கவிதையின் ஆதாரங்களை தேடலானேன். சமீபத்தில் தூர்தர்ஷன் ஒரு கவனக நிகழ்ச்சியினை ஒளிபரப்பியது. அதில் சென்னைக் கல்லூரி மாணவர் ஒருவர் மரபுக்கவிதை இயற்றுவதை ஒரு கவனகமாக செய்தார். பயிற்சியும் புலமையும் இருந்தால் மரபுக்கவிதைகள் எழுதுவதில் எந்த சிரமும் இருக்காது என்ற உண்மையும் விளங்கியது.

ஆனால் புதுக்கவிதை எழுதுவதில் மிகுந்த சிரமம் இருக்கிறது. கவிஞன் கற்பனைக் கற்பூரத்தைப் பற்ற வைக்க வேண்டும், ஆனால் அதற்கு தீக்குச்சியைத் துணைக்கு அழைக்கக்கூடாது. சொற்சிக்கனம் என்பது புதுக்கவிதையில் நீக்க முடியாத அங்கம். கற்பனை என்பது புதுக்கவிதையின் ஆதாரம். இப்படி புதுக்கவிதைக்குத் தேவையான தகுதிகள் அதிகம். இதை எல்லாவற்றையும் விட, வாசிப்பவனின் நாடித் துடிப்பை, கவிஞன் துல்லியமாக அறிந்து வைத்திருக்க வேண்டும். மனிதன் தமக்கு கிடைக்கும் சிறிய கால அவகாசங்களில், அவசரமாக வாழ்க்கையை வாழ்ந்து விட துடிக்கிறான். சுயவளர்ச்சி அதில் அவனுக்கு தலையாய கவலையாகிவிடுகிறது. இந்தச் சூழ்நிலையில் அவனுக்கு கவிதையினைக் கொண்டு செல்ல வேண்டுமாயின், அக்கவிதைகள் நெற்றிப் பொட்டில் குண்டு துளைக்க வேண்டும், நடைமுறை வாழ்க்கையின் கண்ணாடியாக வேண்டும். இப்படி புதுக்கவிதை எழுதுபவனின் கடமை கடினமானது. இதில் எதையும் அவனால் விடுக்க முடியாது.

இப்படி தேர்ந்த வித்தையை பலர் இக்காலத்தில் மிக இலகுவாக கையாளூகின்றனர். இது தான் ஆச்சரியப்பட வைக்கிறது. புதுக்கவிதை எழுதுபவரின் எண்ணிக்கையும் அதிகரித்து வருகிறது. இதற்கு காரணம் அதன் எளிமையும், சமூகவியலோடு அதற்கு இருக்கும் நெருங்கிய தொடர்பும்தான். பாரதிதான் புதுக்கவிதையின் தந்தை என்று போற்றப் படுகிறான். அவனைப்பற்றி எழுத எனக்கு தகுதி கிடையாது. ஆனால் என்னைக் கவர்ந்த தற்கால கவிஞர் மூவர் மேத்தா, அப்துல் ரகுமான் & வைரமுத்து. சொற்களையும் தங்கள் கற்பனையையும் இவர்கள்கையாளும் விதம் அற்புதம்.

மரக்கொலையை பற்றி மேத்தா இவ்வாறு எழுதுகிறான்
"இலைச் சிறகுகள் இருந்து மரமாகிய
உங்களால் பறக்க முடியவில்லையே - ஏன்
வேர்களே உங்களுக்கு விலங்காகி விட்டனவா?"

புன்னைகையைப் பற்றியும் கண்ணீரைப் பற்றியும் அப்துல் ரகுமான் பின்வருமாறு கூறுகிறான்
"புன்னகை இதழ்களின் கண்ணீர்
கண்ணீர் கண்களின் புன்னகை"

வைரமுத்து
"எந்தன் பாடல் கேட்டு இடி இன்று கைதட்டும்
தடையொன்றுமில்லை மழை வந்து கேட்கட்டும்"
என்கிறான்.

கற்பனையையும் சொல்வளத்தையும் தாண்டி இவர்களுக்கு புதுக்கவிதையின் நோக்கம் தெளிவாக புரிந்திருக்கிறது என்றே நான் உணர்கிறேன். இப்படியாக கவிஞர்கள் கற்பனையை முதலீடாக வைத்துக் கொண்டு வாசிப்பவனை சொற்களால் விலைக்கு வாங்குகிறார்கள். புதுக்கவிதை கண்டிப்பாக படைப்பாளிகளை வெளிக்கொணர்கிறது. உணர்வுகளும் படைப்புகளாகின்றன.